zondag 24 februari 2013

Vrijdag 22 februari 2013, het Nagesprek

We worden om drie uur verwacht in het AMC, op de afdeling, voor het nagesprek. Olav heeft duidelijk aangegeven mee te willen. Hij heeft geen nare herinneringen aan die plek. Wij ook niet. We vinden het wel prettig om daar naar toe te gaan. Er zijn heel veel mensen die ons met zoveel zorg omringd hebben dat we die willen bedanken en natuurlijk de tweeling willen laten zien. Ze hebben mij alleen maar met mijn bolle buik voorbij zien komen. Dan is het fijn om te laten zien wat voor prachtige jongetjes het uiteindelijk geworden zijn.

De rit naar het AMC had ik moeilijk verwacht. Dat bleek niet zo te zijn. Wel had ik bij het passeren van bepaalde stukken een heel duidelijk beeld in mijn hoofd van de eerste keer dat we met Marnix het AMC verlieten en hoe we toen in de auto zaten.
De hal van het AMC voelde vreemd vertrouwd. Voor ons allemaal. Olav rende weer vooruit naar de lift om op de knop te drukken en het wachten op de lift was voor hem weer net zo vervelend als altijd.
Ik heb geen idee wat ik mag verwachten van het gesprek. Gelukkig leidt de oncoloog het gesprek en geeft aan dat het een gesprek is om te evalueren. Hoe hebben wij het ervaren? Hebben wij op- en of aanmerkingen.
Wij kunnen volmondig zeggen dat we heel erg tevreden zijn over de zorg die het team ons gegeven heeft. Marnix is in onze optiek optimaal behandeld. We hebben niet het gevoel dat er mogelijkheden onbenut zijn gelaten en de communicatie daaromtrent is altijd open en eerlijk geweest.
De oncoloog beaamt onze tevredenheid waar het onze huisartsen betreft. Zij hebben het zó goed gedaan. Dat is de algemene mening. Ook de oncoloog treft het helaas vaak heel anders.

Ik uit mijn angst dat een van onze kinderen ook kanker zal krijgen. Jur deelt die angst niet. Zijn "zorgeloosheid" op dat gebied vind zijn oorsprong in de bevindingen van de klinisch geneticus die
concludeerde dat Marnix enorm veel pech heeft gehad, maar dat zijn tumor niet erfelijk is. Ook dat wordt beaamd door de oncoloog. Ik ben jaloers op het vertrouwen dat Jur daarin heeft. Ik zou heel graag van mijn angst af willen. Maar de impact is zo groot en de prijs zo hoog dat de angst zijn eigen weg bij mij vindt. Loslaten lukt niet. Rationeel wel, maar emotioneel absoluut niet. Wellicht komt mijn vertrouwen met het verstrijken van de tijd terug.

Al met al is het een goed gesprek. Op terugweg in de auto begrijp ik waarom ik niet bang was voor dit gesprek. Er was niks meer te halen. Geen goed nieuws maar zeker ook geen slecht nieuws. We hebben geëvalueerd.
's Avonds op de bank besef ik dat we met dit afsluitende gesprek het hoofdstuk kanker hebben afgesloten. Het ligt achter ons. Helaas blijft daarmee het overlijden en het gemis van Marnix nog altijd een feit. Maar de kanker is weg.

Op de afdeling hebben we eigenlijk iedereen getroffen die we graag wilden zien en bedanken. Marnix heeft bij iedereen een positieve indruk achtergelaten. In zijn Bumbapak, met zijn paard en zijn beker. Hij was innemend en goedlachs. Schalks en ondeugend. Maar bovenal een enorm leuk ventje. Wij zijn trots dat wij zijn ouders zijn en dat hij niet wordt vergeten.

We gaan dan ook met een, binnen de context, goed gevoel naar huis.
Ik durf niet te zeggen dat dit de laatste keer is geweest dat wij de afdeling bezocht hebben. Bang dat ik dan een terugkomst uitlok. Of voor onze kinderen of voor kinderen die wij kennen. Het is even genoeg geweest.

3 opmerkingen:

  1. Lieve, lieve Hera, sprakeloos,... Zó helder verwoord, zó open, dankjewel! Dikke zoenen van ons (de Boumannen)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig verhaal Hera, en fijn dat je daar zo op terug kunt kijken. Marnix zal trots zijn op zo'n moeder en blij dat hij jouw zoon is!
    Ik wens je een goede zondag.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hera
    Ik begrijp je angst heel goed om te zeggen dat het de laatste x was op de afdeling
    Je bent een sterke wijze vrouw
    Marnix is ook in ons hart
    Xxxx
    Jeanet van vleeren

    BeantwoordenVerwijderen