Vandaag dan de MRI omdat Marnix pijnlijk blijft in zijn rug. We weten nog niet precies hoe laat maar dat het vandaag zal zijn is zeker. Er is een narcoseteam voor kinderen aanwezig.
Van Jur komt uiteindelijk het bericht dat Marnix om elf uur aan de beurt is. Prettig want dan hoeft hij niet de hele dag nuchter te blijven. Uit voorzorg is de sondevoeding vannacht al gestopt.
We hebben geen idee wanneer we de uitslag mogen verwachten. We nemen aan dat wanneer er grote afwijkingen zichtbaar zijn we daar direct van op de hoogte worden gesteld maar voor het overige tasten we in het duister.
Ik sta heel erg in dubio; moet ik naar Amsterdam of moet ik vanmiddag pas gaan? In goed overleg met Jur besluit ik nog thuis te blijven en 's middags Olav op te halen en dan door te rijden naar het AMC. Dat geeft mij ook de gelegenheid het huis schoon te maken. We zijn zaterdag weer eens hals over kop vertrokken en als er niemand thuis is kan ik even vlot met stofzuiger en dweil aan de slag.
De MRI verloopt zonder problemen. Marnix wordt ook weer soepel wakker uit de narcose. Het is wel de tweede keer in zeer korte tijd dat hij onder narcose is geweest en het zal blijken hoeveel last hij daarvan heeft. Het lijkt mij, als volwassene, nogal veel. Maar kinderen zijn enorm flexibel weten we inmiddels.
Als ik 's middags met Olav aankom is Marnix wakker en alert. Hij heeft alleen enorm verwijdde pupillen. De oogarts had hem al eerder willen nakijken maar Marnix reageert heel slecht op met lichtjes in zijn ogen schijnen en meestal loopt dat uit op een hoop geschreeuw en een mislukt onderzoek. Er was iemand op de afdeling zo nadenkend geweest om een oogarts naar de MRI afdeling te sturen en onder narcose is Marnix onderzocht. Geen afwijkingen gevonden. Fijn, dat horen we graag.
Jur vertelt dat we, bij geen afwijkingen op de MRI, een aantal dagen zullen moeten wachten op de uitslag. Afwachten, geduld hebben. Van nature niet mijn sterkste punt, maar soms moet je. Zoals nu.
Het is fijn om met z'n vieren te zijn, ook al is het in het ziekenhuis.
Aan het eind van de werkdag steekt de oncoloog zijn hoofd om de deur. Hij heeft de MRI beelden globaal bekeken en ziet geen grote afwijkingen in de rug. Hij heeft de indruk dat ook de centrale tumor weer iets in omvang is afgenomen maar omdat met zekerheid te kunnen zeggen moeten we wachten op het officiële verslag van de neuroradioloog. We halen opgelucht adem. Waarschijnlijk is Marnix met zijn val uit bed gewoon ongelukkig terecht gekomen waardoor hij zo'n last van zijn rug had.
Wat hebben we ongemerkt weer onder hoogspanning gestaan de afgelopen dagen. Met de mededeling van de oncoloog valt er een last van onze schouders. Geen bloedingen, geen uitzaaïngen. Gewoon pech. Dat kan ook nog.
Zoals het er nu naar uit ziet mag Marnix morgen naar huis. We zijn blij!
Ik ga met Olav na het avondeten naar huis. Gelukkig ben ik dan niet meer helemaal alleen. Hij wil graag bij mij in het grote bed slapen en daar ben ik heel blij om. Ik verwacht dat ik een goede nachtrust zal hebben.
Slaap lekker Hera
BeantwoordenVerwijderen