Zaterdag 4 augustus 2012

Wat te doen met het weekend dat voor ons ligt. We zijn heel, heel erg verdrietig en teneergeslagen over het nieuws dat we hebben gekregen. Maar we willen niet treuren waar de kinderen bij zijn. We hebben Olav nog niks verteld over wat er gaande is. Zalig zijn de onwetenden.

Dus we besluiten vandaag naar een zwembad te gaan. De jongens vinden dit alletwee geweldig en het geeft ons de kans aan de wat anders te denken. Als je met kinderen gaat zwemmen kun je ze geen moment uit het oog verliezen.

We gaan naar een zwembad in Ermelo. Eigenlijk geen kans bekenden tegen te komen. Dat is wat we willen.
Het lukt wel om met Marnix een peuterbad in 5 minuten leeg te krijgen. Een vrouw wil haar peuter in het badje zetten, ziet Marnix en maakt rechtsomkeert. Lekker rustig.

Onze opzet slaagt. Ons gemoed komt wat tot rust. Het scheelt ook stukken dat ik mijn telefoon thuis heb gelaten.

Op terugweg in de auto vallen Olav en Marnix bijna direct in slaap. Mooi om te zien.

Als de jongens uiteindelijk in bed liggen praten Jur en ik over de dag en ons gevoel bij alles wat er gaande is. Weer breekt de onzekerheid ons op. Wat moeten we doen? Als de antwoorden bekend zouden zijn, zou er geen experimentele chemo ingezet worden. Wat gaat Marnix weer allemaal tegemoet en welke overlevingskansen hangen daaraan. Niemand die het weet. In eerste instantie zijn we gaan behandelen omdat de deskundigen nog haalbare kwaliteit zagen. Dat is in de afgelopen 9 maanden waarheid gebleken. Wij wilden graag ons kind langer bij ons houden. En met wat er nu staat aan te komen weten we niet of we langer van ons kind kunnen genieten of een patiënt gaan maken.
Aankomende week moet er goed en lang gepraat worden met de artsen. Voor zover mogelijk moeten we duidelijk krijgen hoe het welzijn van Marnix gewaarborgd gaat worden.

Helaas kan dat pas vanaf maandag. Dus morgen weer afleiding zoeken. We gaan naar een dierentuin. Op uitnodiging van Manon en Geert. Dat wordt zeker een succes.