Maandag 13 augustus 2012

Marnix is vandaag niet in zijn goede doen. Hij wil veel liggen en is vermoeid. Wat hiervan te denken? Ergens neemt dit gedrag ons mee terug naar begin oktober 2011. Maar puur technisch geredeneerd zou de cyste nog niet overvuld moeten zijn. Aan een van de oncologen in het ziekenhuis heb ik gevraagd of de cyste zich progressief vult; dus hoe meer je eruit haalt, hoe meer hij gaat produceren. Dat schijnt niet het geval te zijn. Wij hangen inmiddels de theorie aan: wat niet kan, is nog nooit gebeurd. Dus het zou ons niet verbazen als de cyste wel vol zit.
Aan de andere kant moeten we ook niet vergeten dat alle kinderen wel eens "gewoon" ziek zijn. we besluiten het goed in de gaten te houden. Als Marnix wakker is, is hij in goede doen. Alleen niet zo energiek.

Vanmiddag moet ik naar het AMC voor verloskundige controle en een groei-echo van de babies. Daar beginnen we mee.
Bij aankomst informeer ik naar de uitloop. Er is ruim een kwartier uitloop. Ik leg uit daar begrip voor te hebben omdat de zorg dynamisch is, maar dat ik dezelfde dynamiek ook thuis heb ivm de ziekte van Marnix en dat ik het heel erg prettig zou vinden op de afgesproken tijd geholpen te worden. De verpleging pakt dit goed op. Er wordt een extra echo-kamer open gedaan en ik word eigenlijk direct geholpen. Keurig.

Beide babies groeien goed, geschat gewicht is ruim 1500 gram per baby. Volgens de curve van een éénlingzwangerschap. Ze hebben ruim vruchtwater (dat geeft aan dat er nierfunctie is bij baby B) en dat stelt mij gerust.
Baby A is gedraaid en ligt nu goed voor een normale bevalling. Hopen dat dit zo blijft.
Als de echo gemaakt is, kan ik direct door naar de gynaecoloog. Omdat ze mij zo snel mogelijk willen helpen, krijg ik een gynaecoloog die mij nog niet eerder heeft gezien. Snel leest ze mijn status door. Erg genoeg wat daar allemaal in te lezen staat. Als ze dan hoort dat baby B beiderzijds hydronefrose heeft neemt het ongeloof toe.
Ondertussen neemt een arts in opleiding mijn bloeddruk op. Die is weer keurig. De gynaecoloog bespreekt met mij de grootste complicatie van een tweelingzwangerschap: vroeggeboorte. Daar heb ik persoonlijk helemaal geen angst voor. De natuur heeft dit allemaal keurig geregeld en ik draag zo makkelijk dat het mij niets verbaast als de jongens rustig blijven zitten tot 40 weken.
Na het lichamelijk onderzoek en het bespreken van de vorige zwangerschappen beaamt de gynaecoloog mijn houding. Deze jongens zitten prima. Geen enkele reden om aan te nemen dat ze eerder zullen komen.
Ik krijg wel op het hart gedrukt het rustig aan te doen en hulp te vragen en te aanvaarden waar mogelijk. "Zeg maar dat het moet van de dokter" zegt ze erbij. En middagrust acht ze heilig.
Dit is een doortastende vrouw. Ze weet met welk type patient ze van doen heeft.
Ze loopt mee naar de balie voor het maken van een nieuwe afspraak over twee weken en zegt daarbij dat ze wil dat wij een gepriviliseerde status krijgen waardoor we niet meer hoeven wachten. De verpleging heeft het al in het systeem gezet. Dat vind ik heel erg fijn.

Al  met al was het een prettige controle. De babies doen het goed en dat is voor mij het belangrijkst.

Veel eerder dan verwacht ben ik alweer thuis. Marnix is nog steeds moe en hangerig. Hij wordt ook wat misselijk. Hij heeft geen koorts. Na het eten valt hij op de bank in slaap. Als hij zijn medicijnen heeft gehad brengt Jur hem naar bed. Hij slaapt zonder mankeren verder.

We zullen zien wat de dag van morgen brengt.