Als je naar Marnix kijkt kun je je niet voorstellen dat hij donderdag een operatie aan zijn hoofd heeft gehad. Hij doet het goed. Motorisch gaat het niet zo denderend en we hebben de indruk dat hij minder ziet dan wenselijk en noodzakelijk. Hij struikelt veel over dingen die zich dichtbij hem bevinden. We weten wel iedere struikelpartij op te vangen.
De doktoren hebben besloten dat de genezing van de wond de hoogste prioriteit moet hebben. Het is mogelijk dat de Omaya gaat lekken en dan komt er tumorvocht vrij. Dus moet er, indien mogelijk, eerst bindweefsel gevormd worden wat voor een lekdichte afsluiting zorgt. Dit is ook heel erg belangrijk met het geven van chemo in de nieuwe Omaya.
We weten dat de cyste zich ongeveer met 4 cc per etmaal vult. En dat daardoor de druk in zijn hoofd toeneemt met alle gevolgen van dien. De doktoren hebben de wens uitgesproken de nieuwe Omaya twee weken met rust te willen laten, maar of we dat druktechnisch gaan redden is vraag twee.
Morgen mag de pleister van zijn wond af. Ik ben benieuwd wat er onder zit. En of hij er af kan blijven. De opengepulkte wond van de bioptname staat mij nog helder voor de geest. Alsmede de infectie die daarmee gepaard ging. We hebben pleisters mee gekregen vanuit het ziekenhuis. En 's nachts plak ik het zeker af.
Vandaag komen de buren terug van vakantie. We hebben ze gemist. En Marnix zeker. Dus als buurman Hans ineens voor de deur staat wordt Marnix erg gelukkig. Aan het eind van de middag mag hij even naar buurman Hans en buurvrouw Netty toe. Hij is heel erg blij!
Eigenlijk hebben we een redelijk normale dag. Wat een zegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten