Donderdag 30 augustus 2012

Nadat de morfine gisteren verhoogd is heeft Marnix liggen slapen. Dat heeft hij volgehouden tot vanmorgen half negen.
Ik ben veel wakker geweest vannacht. Heb aan Marnix gevoeld en vooral veel gekeken. Hij is echt heel mooi en lief.

De ochtend verloopt rustig. Marnix is heel erg goed. Hij heeft een flinke eetlust en binnen een uur verschijnen er chips, spekjes, broodjes smeerworst en een appel. Van alles neemt hij een hap. Hij geniet er zichtbaar van. Jur filmt heel erg veel.

In de loop van de ochtend komt mijn vriendin uit Amerika langs. Zij is twee weken in Nederland met haar gezin en dit is de tweede keer dat ze langskomt. Wij kennen elkaar vanaf dat we zes jaar oud zijn en het is altijd goed. Het betekent veel voor me dat ze komt.
Als het tijd is om Olav van school te halen gaat ze met me mee. Bij thuiskomst vertelt Jur me dat Marnix zelf van de bank is gekomen om een vlieg van de tv te jagen! Marnix was Bernard aan het kijken en die vlieg zat hem echt in de weg. Jur was snel bij hem en aan zijn hand is hij naar de tv gelopen en heeft de vlieg weggejaagd. Door Jur's toedoen heeft de vlieg uiteindelijk niet meer verder gevlogen.
Buurvrouw Netty komt even bij hem kijken. Als zij naar huis gaat is Marnix heel erg overstuur dat hij niet met haar meemag. Hij voelt zich goed genoeg, maar wij weten dat hem naar boven tillen al erg inspannend is en met zijn hoofd op een kussen moet gebeuren. Laat staan dat we hem een paar huizen verderop zouden tillen. We zijn heel erg bang dat hij daar een epileptische aanval van krijgt of hem heel erg uitput en een achteruitgang veroorzaakt. Dan moeten we echt even ouders zijn en een grens voor Marnix trekken.

Uiteindelijk is Marnix tot half drie in de middag wakker. Hij doet ons vandaag weer echt versteld staan. Het is niet te geloven dat hij deze opleving heeft. We moeten tegen onszelf zeggen dat hij dit zonder de morfine niet zou redden. Want als je hem zo ziet is het moeilijk te geloven dat hij zó ziek is.

In goed overleg komen de huisartsen vandaag niet. De verpleging komt en dat is naar ons idee afdoende. Marnix ligt natuurlijk te slapen als de verpleegkundige er is. Hij wordt pas rond vier uur wakker en maakt ook dan een meer energieke en helderder indruk dan de afgelopen dagen.

Bij het avondeten zit hij op de bank. Aan tafel trekt hij echt niet. Hij wil een gehaktbal met frietsaus. Hij eet alleen de frietsaus op.
Om zeven uur zakken zijn luikjes dicht en valt hij in slaap. Een gewoon peuterritme vandaag. We zijn heel erg dankbaar dat we deze dag met hem hebben mogen en kunnen beleven.

Olav komt nog uit bed. Hij is heel verdrietig omdat Marnix doodgaat en kruipt bij me op schoot. In eigenlijk alle andere situaties kun je tegen je kind zeggen: het komt wel goed.
Dat dat in deze situatie niet kan snijdt door mijn hart. Het komt niet goed, ziijn broertje gaat dood. Eerlijk zijn is het enige dat ik kan doen. Ik zeg tegen Olav dat wij er ook heel erg verdrietig van zijn en dat we er met elkaar over moeten blijven praten. Dat het goed is dat hij het verteld. Ik ben trots op mijn zoon. Op alletwee mijn zoons.

Voor alletwee is er een droomdekentje bezorgd. Ze zijn er heel blij mee. Bedankt!