Vrijdag 24 augustus 2012

Gisteravond moest Marnix nog spugen. Dat kon ik verklaren door de medicatie die hij kreeg.
Vanmorgen komt hij uitgerust en vrolijk uit bed. Nadat ik Olav naar school heb gebracht wil Marnix zijn Bumbapak aan en een joggingbroek. Hij loopt daarvoor zelf naar boven en weer naar beneden want hij wilde zijn kleren aan papa laten zien.
Nog geen kwartier daarna gaat het mis. De hele zak sondevoeding van de nacht braakt hij uit.
Nondeju! Hij had zijn medicatie nog niet gehad behalve een paracetamol zetpil. Daar kan het dus niet aan liggen. Ik zit met een handdoek voor hem en hij kijkt me met hele grote, angstige ogen aan. Ik vraag hem of hij bang is. Ja zegt hij. Mijn hart breekt.

Jur en ik krijgen het spaans benauwd van dit braken. Er is geen directe aanleiding, anders dan aan te nemen dat de druk in zijn hoofd aan het toenemen is. Zou het al zo snel gaan? Alstjeblieft niet.

De rest van de morgen is zijn humeur goed, maar zijn energielevel heel laag. Hij wil alleen maar zitten of liggen op de bank.

Tussen de middag komen Geert en Manon lunchen. Als Marnix Geert zijn stem hoort is hij wakker. "Geert, kom je" klinkt er dan van de bank.
Hij houdt het niet lang vol aan tafel. Weer terug naar de bank.
Op een gegeven moment verdwijnt hij van de bank naar de gang. Hij doet de deur dicht. Vaak een teken dat hij moet poepen.
De buurvrouw plukt hem uiteindelijk van boven en zegt: volgens mij heeft hij gepoept. Dat bleek een understatement.
We hebben in twee weken tijd, waarin hij meestentijds in het ziekenhuis is geweest, maar twee keer ontlasting van hem gezien. Gisteren heeft hij om die reden een klysma gekregen.
De hoeveelheid ontlasting die hij nu heeft afgeleverd, is onnoemelijk veel voor een jongetje van drie. Werkelijk alles zit onder, ook zijn Bumbapak, voor de tweede keer vandaag vies geworden.
We moeten alle zeilen bij zetten om Marnix fatsoenlijk schoon te krijgen. En dat terwijl we eigenlijk al op weg moesten zijn naar Woudenberg. We zijn blij dat dit nu gebeurt en niet ergens anders.
Hierna voelt Marnix zich aanzienlijk beter. Hij is echt opgelucht.
Het braken kwam dus niet vanwege de toegenomen druk in zijn hoofd, maar de toegenomen druk in zijn buik. Die buik is ook gelijk weer netjes plat zoals hij was. Dit heeft hem gruwelijk dwars gezeten.
Opluchting, niet alleen bij Marnix, maar ook bij ons.

Als we aankomen bij het werk van Oom Ronald is Marnix helemaal enthousiast. Hij zwaait driftig naar zijn favoriete oom en roept zijn naam. Dit gedrag hadden we niet verwacht. Wat is hij opgeknapt van het poepen.
Marnix weet niet hoe snel hij in de vrachtwagen moet komen. Lekker achter het stuur op de toeter drukken. Hij is zó blij. En ik ben trots. Niet alleen op mijn zoons en man, maar ook op mijn zwager. Dat hij kan rijden met zo'n combinatie en dat wil doen voor zijn neefje. Met toestemming van zijn werkgever.
Oom Ronald, neef Quinten, Marnix en Jur stappen in en ze gaan rijden. Ik moet huilen. Gewoon ouderwetse dikke tranen. Ik blijf even over de weg staan turen. Even ademhalen. Olav wilde niet mee in de vrachtwagen. Hij kijkt liever.

Als ze terugkomen zit Marnix met een grote lach op zijn gezicht naar ons te zwaaien. Hij heeft het geweldig gevonden. En dat heeft hij Oom Ronald ook diverse malen verteld.
Die lach was het doel van de dag. Dat is gelukt!

Stoer sturen en toeteren!

Als je goed kijkt zie je hem zwaaien

Van Marnix mocht het nog wel langer duren.

Tevreden!

Wij kijken terug op een geweldige middag. Marnix heeft veel gelachen. Daardoor klaart ons gemoed ook op. Oom Ronald en Transportbedrijf de Goede uit Woudenberg, Bedankt!

Ook vandaag is er weer veel post. Hartverwarmend. Bloemen, boeken, een blik snoepjes en heel veel kaarten. Het doet ons veel dat er zoveel mensen meeleven. De weg die we moeten gaan, moeten we fysiek alleen afleggen, maar wel in de wetenschap dat er zoveel mensen ons gezin een warm hart toe dragen.

Heel veel dank aan iedereen die medeleven betuigt!

Aan het eind van de middag komt de huisarts langs. Vandaag heeft de apotheek het een en ander aan noodmedicatie bezorgd.

We nemen alles door. Waar de spullen hier in huis staan, welke telefoonnumers belangrijk zijn en wat wij moeten doen als het acuut misgaat.

Er is een envelop met daarin de protocollen voor mogelijke noodsituaties. De huisarts raadt ons aan deze dicht te laten. Niet omdat wij het niet mogen lezen, maar omdat er schokkende scenario's in beschreven staan. Wij kijken naar ons kind, die envelop laten we met liefde dicht.

De huisarts vraagt of wij weten wat ons te wachten kan staan. Ik vertel wat ik denk te kunnen verwachten en dat is ook het juiste. We nemen de handelingen door die wij dan moeten verrichten tot er hulp is gekomen. De gespecialiseerde thuiszorg kan met 10 minuten ter plaatse zijn, alsook de huisartsen. Het is duidelijk wat er van ons verwacht wordt en welke rol de diverse zorgverleners hierin gaan spelen.

Het is weer een heftig gesprek.

Marnix heeft helemaal geen zin meer in bezoek, in welke vorm dan ook. Hij houdt zich het hele gesprek slapende. Als de deur achter de huisarts dicht zit, komt hij tot leven. Hij stapt van de bank en gaat verder met zijn speelgoed.

Klop op de deur, de huisarts is haar sleutels vergeten. Ze ziet Marnix even zoals wij hem de hele dag hebben mogen zien. Op zich best grappig hoe een driejarige zich kan afsluiten.

Wij hebben dit weekend een slot op de deur. We gaan genieten van onze jongens en ad hoc beslissen wat we willen doen. We hebben even rust nodig. Het is een vreselijke week geweest.