Na het opluchtende nieuws van gisteren en een gezellige Olav in bed slaap ik als een roos. Olav en ik worden pas om negen uur wakker. Dat is zeldzaam.
Met Jur heb ik afgesproken dat ik aan het einde van de ochtend in het AMC zal zijn. De geschatte vertrektijd is na het lunchuur.
Zelf moet ik eerst nog even bloed laten prikken in het AMC. Olav wil wel mee. We spreken af dat wanneer hij het eng vindt hij gewoon weg mag lopen. Hij blijft lang kijken maar bij het laaste buisje stapt hij weg. Het is een voorrecht met een een zesjarige dit soort afspraken te kunnen maken. Hij laat de prikzuster nog wel even schrikken door zonder omhaal te zeggen dat zijn broertje boven ligt met een hersentumor. Gewoon, zoals het is. Voor ons inmiddels het leven, voor buitenstaanders een schrikmoment. Zo ook nu.
Het bloedprikken is snel klaar en we gaan naar boven.
Er is inmiddels al bloed afgenomen en de wond op zijn hoofd is beoordeeld door de neurochirurg. Het ziet er keurig uit. Als de bloedwaarden terugkomen blijkt dat Marnix uit aplasie is. Dat is zo fijn. Geen anti-biotica meer waar hij zo misselijk van wordt.
We lunchen even gauw op de kamer en vertrekken daarna vlot naar huis. Het is wel weer even genoeg geweest.
Het is warm buiten. Voor chemo Marnix en zwangere mama niet het fijnste weer. Binnen is het goed uit te houden. Marnix blijft de rest van de middag wakker. Verbazingwekkend voor een jongetje dat in 48 uur twee keer onder narcose is geweest.
Hij wil voor het slapen gaan graag samen in bad en daarna met mama in het grote bed slapen. Hij is binnen 5 minuten in dromenland. Heerlijk om even bij hem te liggen.
We zijn allemaal blij weer thuis en compleet te zijn, voor Jur is het wennen. Hij heeft het bekende "uit-detentie" gevoel. Wat te doen als je weer thuis bent? Gelukkig duurt het vaak niet heel erg lang.
Morgen zullen we onze draai wel weer gevonden hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten