Rondom Kerst

de kerstdagen zijn achter de rug. Het voelt enigzins als een opluchting. Weer een horde genomen. Ik kon mezelf er niet toe zetten om te bloggen. Kerst hing als een molensteen om mijn nek. Uiteindelijk zijn de dagen zelf omgevlogen. Met heel veel dank aan de gezinnen waar we te gast waren.
De tweeling is met de kerstman op de foto gegaan. We maken er voor de kinderen wat leuks van. Zij verdienen dat.

Victor met de Kerstman

Arthur met de Kerstman

Nu, achteraf bezien, is kerst soepel verlopen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Marnix tijdens de dagen alleen thuis te laten. De urn is met mij meegegaan. De wens voor een assierraad is alleen maar sterker geworden.
En ook al waren de dagen "ontspannen", er hangt een sluier over. Een sluier van pijnlijk gemis, van herrinneringen aan vorig jaar. Toen hebben we de enige kerstdag thuis heel bewust geleefd. Bewust herrinneringen gemaakt. Wij waren er bijzonder goed van doordrongen dat dat wel eens de laatste kerst voor Marnix kon zijn. En onze naasten waren zich daar ook heel erg bewust van. De herrinneringen die die dag gemaakt zijn gaan de rest van het leven met ons en onze naasten mee.

We merken dat die sluier over ons hele leven hangt. Niks wordt ooit nog zoals het was. Een confronterende en pijnlijke conclusie. En toch vinden wij, als ouders, dat we niet mogen blijven hangen in de donkere kant van ons leven. Niet uit respect voor Marnix, die altijd wel ergens pret om kon hebben en niet uit respect voor de kinderen die we nu in onze armen kunnen sluiten.
Er moet ruimte voor ons verdriet zijn, maar we doen er alles aan om te voorkomen dat we verbitterd raken. Het beleven van kerst maakt dat nog eens extra duidelijk.

De rationele benadering haalt het echter niet bij de emotionele.
Olav verheugt zich heel erg op "oud en nieuw". Vanwege het feest en het vuurwerk. Dus vieren wij "oud en nieuw". Een feest waar ik nog meer tegenop zie dan kerst. Stilstaan bij het jaar dat achter ons ligt. Programma's op tv als "over de doden" helpen daar niet aan. Zogenaamde bekende, in 2012 overleden personen passeren de revue. Onze Marnix is daar niet bij. Net zoals het niet gaat over de andere kinderen die het afgelopen jaar overleden zijn. Terwijl zij vaak de grootste helden zijn. Kijk naar hun kanjerketting en je weet genoeg.

Ontsnappen aan jezelf en je emoties gaat niet. Al zou ik naar het eind van de wereld gaan, ik neem mijzelf altijd mee.
Zo ervaar ik de komende jaarwisseling. Iets anders dan mij overgeven aan de situatie zit er niet in. Dus probeer ik dat.