In de morgen komt er kraamvisite. Een moeder van school met wie ik het erg goed kan vinden. Helaas heeft zij ook ervaring met het verlies van een familielid aan kanker. We praten openhartig. We zitten op dezelfde golflengte. Ik waardeer haar aanwezigheid en ben blij dat zij op kraamvisite komt.
In de middag komt er een collega-breister. Zij is inmiddels 80 jaar oud maar laat zich door niets of niemand tegenhouden. Een hele sterke, lieve vrouw. Ook zij is een kind verloren. Op latere leeftijd. Het verdriet van moeders is universeel. We voelen elkaar aan.
Zij is een bron van kennis en ervaringen en Jur en ik luisteren aandachtig naar haar ervaringen.
De chaos in mijn hoofd houdt aan. Ik voel me stuurloos en bij vlagen ook een beetje nutteloos. Omdat ik geen koers kan houden. Alles doe ik half of ik vergeet het. Gelukkig huilt de tweeling als ze honger hebben, daarin word ik bij de les getrokken. Daarentegen vergeet ik vaak te antwoorden op oproepen op mijn telefoon en mijn mailbox puilt uit. Ik zal het op mijn lijstje zetten.
Morgenavond is het hier thuis pakjesavond. Het vullen van de zak is vreemd. Er zijn een viertal cadeautjes voor de tweeling, de rest is voor Olav. De stapel chocoladeletters oogt dyslectisch zonder M van Marnix. En toch zit hij er niet bij. Niet dat hij er niet bij hoort, maar het voelt alsof ik dan tegen wil en dank iets in stand wil houden dat er niet meer is. Alsof ik mezelf voor de gek houd. Marnix is niet meer fysiek bij ons. In mijn gedachten des te meer.
Gelukkig zijn hier geen regels voor en mag iedere ouder die een kind kwijt is geraakt dit op zijn eigen manier invullen. Zonder oordeel te vellen.
Wat kan jij alles mooi verwoorden!, hoewel ik het absoluut niet wil vergelijken herken ik heel veel van jou emoties na het verlies van mijn vader, ook door kanker. Nogmaals het verlies van een kind is vele malen erger, het verlies van een vader verwerk je op een gegeven moment, het verlies van een kind haast niet. maar rouw heeft zeker overeenkomsten. Heel veel sterkte
BeantwoordenVerwijderenBij dat je weer schrijft, fijn van je te horen. Die chaos is toch volstrekt logisch denk ik. Het is zo, het mag, het is voor jezelf vervelend omdat je andere eisen stelt aan jezelf. Maar zou het voor nu niet ook genoeg zijn als de tweeling drinkt, speelt, slaapt, jullie allemaal te eten hebben en jullie Olav een prachtig Sinterklaasfeest geven? Met Marnix in jullie gedachten, waar dan ook?
BeantwoordenVerwijderenDe rest kan dan nooit zo belangrijk zijn...
De afgelopen periode heb je zo intensief voor Marnix gezorgd, dat het nu nutteloos lijkt hoe je je dagen vult. De zorg was zo groot, een portie liefde voor een mensenleven in die drie kostbare jaren gegeven.
Het tempo mag omlaag, moet misschien wel omlaag. De zorg voor en tweeling zou menigeen amper volhouden, zeker na een keizersnede. Het is niet nutteloos, maar het contrast is zo groot.
Die M van Marnix zie ik hier dagelijks, en door het hele land. Daarvoor is geen chocoladeletter nodig. Ik woon naast de Mc Donalds :-)
We denken aan jullie, sterkte straks op school bij Olav.