dinsdag 11 december 2012

Zaterdag 8 december 2012

Een dag met een gouden randje.
In de middag willen we vertrekken naar mijn zus en haar gezin. Helaas is de auto dichtgevroren. Het kost aardig wat tijd en moeite om de deuren los te krijgen. Met behulp van een föhn lukt het en kunnen we, iets later dan verwacht, vertrekken.

De relatie tussen mijn zus en mijzelf is goed. Heel erg goed. Iets dat bij ons niet vanzelfsprekend is. Misschien ben ik er daarom wel zo blij mee.
Zij en haar gezin ervaren het verdriet om Marnix ook heel intens. Dagelijks. We zijn er open in en kunnen het verdriet delen.
We kennen een turbulent verleden in onze relatie en dat we elkaar nu zo respecteren en waarderen is waardevol. Ik vind het jammer dat mijn moeder dit niet meer mee mag maken.

Dit jaar gaan we eerste kerstdag samen met mijn zus en haar gezin "vieren".
Het zal een zeer beladen kerst worden. Daarom hebben wij er bewust voor gekozen om niet thuis te zijn. De herinneringen aan kerst vorig jaar zijn bitterzoet. De eerste kerstdag waren we thuis, de tweede kerstdag werd Marnix weer opgenomen voor een kuur. Wij waren ons er heel erg van bewust dat het mogelijk de laatste Kerst voor en met Marnix zou zijn. Toen familie ons ook nog in een ijzige kou liet staan maakte dat de situatie er niet vrolijker op. Toch hebben we van die eerste kerstdag genoten.

Ook deze aankomende kerst zullen we heel bewust beleven. Met mensen die we lief hebben en die ons hebben bijgestaan in de moeilijkste periode van ons leven. Als je dan een zware kerst tegemoet gaat is het goed dat je liefdevol ontvangen wordt.

2 opmerkingen:

  1. Jammer dat je je familie niet kan kiezen he? Fijn dat er zulke fijne vrienden bestaan,koester ze!! Xx Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zal dat nooit kunnen snappen, dat je je eigen familie zo in de steek kunt laten en vooral in deze moeilijke tijden. Onbegrijpelijk maar helaas gebeurt dit tegenwoordig meer en meer. De band met je familie waar je in de boekjes leest of die je op films ziet of waar jezelf over geleerd hebt , lijkt minder en minder echt te bestaan, bij velen. En dat is jammer, heel jammer, want die bloedband is er, er stroomt van ieder familielid iets, door jullie, door jullie kinderen en ipv van dat zij dat koesteren, stoten ze het af uit angst voor de emoties die uit deze moeilijke situaties zullen komen. Het stemt me verdrietig, heel verdrietig, maar dan lees ik wat je vrienden, je buren en gelukkig nog anderen voor jullie gedaan hebben en gelukkig, gelukkig dat er nog zoveel mensen met een groot hart en liefde in jullie leven zijn. Marnix zal altijd aanwezig zijn, in jullie hart en geest,zal deze lieve jongen altijd blijven bestaan.

    BeantwoordenVerwijderen