Woensdag 3 april 2013

Afgelopen zomer heb ik van een hele goede vriendin een kettinkje gekregen met een hartje eraan. Het betekent veel voor me.

Voor de keizersnede heb ik dat kettinkje af gedaan. In het ziekenhuis heb ik na de geboorte van Arthur en Victor een hele mooie hanger voor aan een ketting gekregen. Vier jongenskopjes, de achterkant is later gegraveerd. Die hanger hangt nu om mijn nek.

Toen ik het kettinkje met het hartje weer om wilde doen kon ik hem niet meer vinden. Dat is nu bijna zes maanden geleden. En al die tijd baal ik er al van. Ik heb het mijn vriendin niet durven zeggen. Bang dat ik haar verdriet zou doen, en ze was medegeeftser van de hanger met de jongenskopjes, het was dus voor haar waarschijnlijk niet vreemd dat ik alleen die hanger droeg.

Vandaag moet ik een campingbedje terug zetten op Marnix' kamer. Ik haal diep adem, pak het bedje en loop in een rechte lijn door. Als ik op Marnix kamer ben word ik rustiger. Ik blijf staan en kijk rond. Zijn schoentjes, zijn kleertjes, zijn verzameling Bumba's. Gewoon alom Marnix. Het voelt betrekkelijk goed.
Kort na zijn overlijden hebben we de meest karakteristieke Marnix spullen op zijn kamertje gezet. Zijn favoriete bordje, zijn bestek, zijn toilettas, zijn jassen en meer van dat soort dingen.
Als ik even rondkijk en wat spulletjes vasthoud valt mijn oog op iets glimmends wat op zijn bordje ligt. Ik graaf snel in mijn geheugen, Marnix had geen sieraadjes. Wat kan het dan zijn? Als ik het oppak zie ik dat het mijn kettinkje met het hartje is!
De vindplaats geeft aan dat ik er al een hele poos niet met mijn gedachten bij ben.

Nu heb ik twee kettingen om. Ze voelen alletwee heel erg goed.