donderdag 4 april 2013

Zondag 31 maart 2013, eerste Paasdag

Ik ben vroeg op. We gaan lunchen bij mijn zus en ik wil nog koekjes en brood bakken.
Het sneeuwt.

Alles is op tijd klaar en we hebben een hele gezellige lunch. De jongens zijn erg lief en slapen om beurten.

Als ik mijn nichtje vraag om even bij Victor te kijken omdat hij wel erg lang slaapt komt ze terug met de mededeling: tante Hera, wil je even komen, Victor heeft hele koude, blauwe handjes.
In mijn hoofd een krachtterm.
Ik ga heel snel naar boven.
Victor is krijtwit en heeft inderdaad de handjes die mijn nichtje beschreef. Hij lijkt sprekend op Marnix toen hij opgebaard was. Mijn hart valt en valt. Ik wrijf Victor over zijn buik en hij reageert door met zijn handjes te bewegen. Ik pak hem snel op.
Mijn hemel wat een schrik. Wat ben ik getekend door wat er is gebeurd. Hier moet ik even van bijkomen.

Arthur ligt op de kamer van mijn nichtje te slapen. Als ik hem ga halen zie ik in haar boekenkast een foto van Marnix met daarnaast één van zijn Bumbaknuffels. Mijn nichtje en neefje hebben er ieder één van ons gehad.
Verdriet overvalt me.
Ik houd me staande tot na het avondeten en dan merk ik toch echt dat het me teveel word. Ik wil weg. Dus met de snelheid van het licht pakken we in en zijn we vertrokken. In de auto houd ik het al niet meer droog.

Thuisgekomen praten Jur en ik hierover. Vaak laten we ons verdriet niet naar buiten vanwege Olav. Niet dat we het krampachtig bagatelliseren, maar Olav leeft meer in het hier en nu. Hij is minder bezig met het verleden. Dus willen we hem verdrietige ouders besparen en komt het verdriet pas aan de orde als hij het onderwerp aansnijdt.
Nu laat het zich niet tegenhouden. Ook dat mag.

Het is een heel heftige dag geweest. Voor morgen staat er niks op het programma en daar ben ik blij om.

6 opmerkingen:

  1. dat is schrikken, hopelijk is er verder niks met victor aan de hand.. olav is een stoere, sterke dappere jongen en mag blij zijn met zulke ouders

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een schrik ineens om Victor.
    Je blogjes raken me in mijn hart. Hoe wonderlijk werkt dat toch? Ik ken je niet, ik lees af en toe met je mee en toch komt het gigantisch binnen.

    Saskia

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een onvoorstelbaar eng moment had je met Victor. Laat dat vooral maar nooit meer voorkomen!
    Ik kan me voorstellen dat je de rest van de dag niet meer wist waar je het zoeken moest.

    dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Afschuwelijk moment heb je meegemaakt met Victor....
    Ook bij mij 'komt het binnen' als ik het lees.
    Maar je moederinstinct zit goed Hera,
    ga eens even kijken, hij slaapt al zo lang,
    daar moet en kun je op blijven vertrouwen.

    Toch wil ik je na deze schrik, weer, (na er zelf een tijdje tussenuit geweest te zijn)
    heel veel sterkte en kracht toewensen.
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hier is maar een opmerking op mogelijk diep diep respect

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat akelig!!! Dit is niet de manier waarop je aan Marnix herinnerd wilt worden, zo vol angst. Hopelijk is het niks, als het je niet lekker zit anders toch even naar de huisarts met hem? Ook hier maar werr je gevoel volgen...
    He, ik had jullie zo graag onbezorgde paasdagen gegund! Wel fijn dat jullie samen steeds goed kunnen praten en reageren bij deze emoties.
    Knuffel je mannetjes maar lekker, groot en klein!

    BeantwoordenVerwijderen