zaterdag 22 december 2012

Donderdag 20 december 2012

Het kerstdiner bij Olav op school is vanavond. Ook de ouderraad zal dan met elkaar eten.
Ik heb besloten de activiteiten voor de ouderraad weer op te pakken en wel met ingang van heden (tenzij de wereld morgen toch echt vergaat).
De behoefte aan sociale interactie begint weer toe te nemen en de ouderraad heb ik altijd erg leuk gevonden.
Mijn deelname aan de gezamenlijke maaltijd zorgt voor dubbele emoties. Het liefst wil ik dat alles weer is zoals vanouds, het blijft bij een wens. Er is teveel gebeurd.
Ik houd van lachen. Maar ben ook erg verdrietig. Hoe moet dat?
Bij mij bestaat ook de angst een stempel te drukken op dit soort gelegenheden door mijn verdriet en ervaring, ook al ben ik redelijk goed in staat zaken te scheiden. Jur en ik belichamen de grootste angst van meeste mensen en we willen geen deprimerende factor zijn.

Vanavond merk ik dat het laatste niet het geval is geweest. Het was leuk en goed. Zo'n positieve ervaring maakt de drempel voor volgende keren lager. Zoals met alles waar we weer een eerste keer van door moeten.
Het tegen kerst opzien blijft desalniettemin toch in stand.

2 opmerkingen:

  1. weet je, al heb je zoveel verdriet, al heb je zoveel meegemaakt, al mis je lieve Marnix zo erg, toch hebben ook jullie het recht om even te genieten, om even lekker te lachen, eventjes heel eventjes dat deel van je geest en lichaam dat er niet is, opvullen met vreugde, genot en liefde. Dat betekent niet dat je niet meer rouwt, dat je geen pijn meer voelt, het betekent gewoon dat je probeert, je probeert verder te gaan, je probeert gewoon of het nu zal gaan of niet en als je dan merkt dat het dan wel goed gaat, is de volgende stap weer gemakkelijker. Iets vieren waar Marnix bij had moeten zijn, is sowieso moeilijk, fysiek is hij er niet maar geestelijk zal hij altijd bij jullie zijn. Vandaag is het kerst, het zal denk ik opgevuld zijn met mooie herinneringen en heel zware donkere herinneringen. Toch hoop ik dat jullie en de kinderen ervan kunnen genieten. Stap per stap, dit is een proces voor het leven. Heel wat emoties moeten een plaats proberen te vinden, en je verstand moet nog kunnen begrijpen hoe zoiets toch in hemelsnaam kan gebeuren, je hart die mist alles aan dat lief jongetje en laat een grote leegte achter. Heel bijzonder jongetje, zo klein en zo groot de leegte die hij achterlaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh ja, ik wens jullie een mooi kerstfeest toe.

    BeantwoordenVerwijderen