woensdag 19 december 2012

Maandag 17 december 2012

Het zwemmen gisteren was voor mij emotioneel zwaar. Het blijft in mijn hoofd hangen. Ook vandaag nog.
Het helpt ook niet dat we hebben vernomen dat er nog een patiƫnt van de afdeling uit het AMC is overleden. Een meisje met ook een hersentumor. Nog geen vier jaar oud. Dat is het vierde kindje met een hersentumor dat is overleden, waar wij van weten. Het is teveel. Steeds vaker vraag ik me af of er ook peuterpatienten zijn die genezen van een hersentumor. Het lijkt of de behandeling bestaat uit kwalitatieve stervensbegeleiding. De succesverhalen hebben ons niet bereikt.

Dit soort berichtgeving is zwaar maar ook van grote waarde. We weten dat we niet alleen zijn. Dat ook andere ouders deze weg moeten gaan. En dat de meeste ouders in staat zijn het leven weer op te pakken. In welke vorm dan ook. Precies zoals wij dat ook trachten te doen. Met vallen en opstaan.

5 opmerkingen:

  1. Lieve familie,
    Nee ik ken ook geen sucses verhalen van kleine kindjes met een hersen tumor. Maar ik blijf hopen dat ze er zijn. Net als dat ik blijf hopen dat er een dag komt dat niemand meer aan kanker hoeft te sterven.
    Lieve famile ik wens jullie zoveel kracht toe om jullie verlies te dragen. Ik heb gelukkig geen broer of zus verloren ook geen kindje. Wel een vriend toen ik 14 was. Nu 15 jaar later zie ik de verdriet bij zijn ouders en zussen. Ik begrijp wel hoe het moet zijn voor jullie.
    Liefs raems

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Onze zoon was 8 toen er een hersentumor geconstateerd werd nu drie jaar geleden.
    Hij was weliswaar geen peuter meer, zijn verhaal is wel een succes verhaal Wij realiseren ons heel goed dat het ook anders had kunnen aflopen. Een kind dat kanker heeft gehad draag je de rest van je leven met je mee.
    Wij leven intens mee met de mensen bij wie het anders af is gelopen en die na een intens ziekbed zoveel verdriet met zich mee moeten dragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. lieve hera als ik je blog lees elke keer herken ik het verdriet dat mijn vriendin heeft,haar dochtertje is gezond gaan slapen en niet meer wakker geworden nu zondag zes maand geleden,ik zie elke dag hoe verdriet de bovenhand neemt en waar je als buitenstaander niks aan kan doen dan er voor ze zijn elke dag weer,ik weet dan ook hoe moeilijk deze dagen nog eens extra zijn en wens je een liefdevolle kerst toe omgeven door mensen die jullie mee helpen dragen in je verdriet maar zeggend dat het minder word kan ik niet maar hoop van harte dat er ooit een dag komt dat het dragelijker word xxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve sterke Hera,

    Ik volg pas zeer kort je blog, ben er met toeval op terecht gekomen. Nog niet eerder heb ik gereageerd, nu wil ik dat graag wel doen.
    Een tijdje terug heb je een fotootje geplaatst van jullie prachtige knul in een groene jas. Het overviel me compleet en voordat ik het kon onderdrukken heb ik zo ontzettend hard moeten huilen, met grote gierende uithalen. Tranen voor jullie, die ik niet ken maar zo bewonder, tranen voor dat super-aandoenlijk mannetje dat er niet meer is, tranen voor zijn grote broer met zijn gemis en voor die 2 kleine hummeltjes die hem nooit hebben mogen zien..

    Het is te oneerlijk, overweldigend oneerlijk wat jullie is overkomen.
    En ik weet, het helpt geen donder want het verandert niks, maar ik wil dat jullie weten dat ik (en met mij velen) jullie oprecht bewonder en diep respecteer. Het vergt kracht en laat echte pure liefde zien wat jullie elke dag opbrengen. Om Marnix in ere te houden zoals hij verdient en tegelijkertijd je gezin draaiende te houden, Olav een kind te laten zijn zoals een kind mag zijn, de tweeling de zorg en liefde geven die ze nodig hebben en dan ook nog eens elkaar te blijven zien als echtpaar en mensen in jullie omgeving weer aandacht te geven.

    Het had nooit mogen gebeuren, maar het is helaas wel gebeurt. Het verdient meer dan diep respect hoe jullie nu met het leven omgaan dat jullie nooit hadden willen leven.

    Heel veel liefs,
    Ingrid de Leeuw

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Hera,

    Ik ken alleen Job, maar hij was "al" 4 of 5 toen hij een hersentumor kreeg.
    Hij is er nog.

    Onze Daan was bijna 2 toen er bij hem een hersentumor werd geconstateerd. Daan overleed op 6 februari vorig jaar, 3 jaar, 3 maanden, 3 weken en 3 dagen oud....
    Ik leef met je mee, zoals zo velen, ik herken veel van wat je schrijft.

    Ook ik zie enorm op tegen de jaarwisseling. Weer een jaar verder weg van Daan voor mijn gevoel.... en dat wil ik niet.

    Liefs
    Paula
    www.pelstra.nl/wpblog

    BeantwoordenVerwijderen