Precies 12 weken geleden is Marnix overleden. Het spookt de hele dag door mijn hoofd. De ene week heb ik er meer last van dan de andere week. Twaalf weken is wel een ijkpunt, 3 maanden, een kwart jaar. Hoe is dat voorbij gegaan? Hebben we er wel genoeg bij stilgestaan? Moet dat wel?
Iedere dag brandt zijn kaarsje, kijk ik naar de ingelijste foto, mis ik hem! Het is het eerste waar ik aan denk als ik wakker wordt, eigenlijk gaan mijn dromen over Marnix over in bewuste gedachten als ik wakker wordt.
Ik kan slecht met mijzelf overweg vandaag. Gevoelsmatig geen grip op het verloop terwijl het tegendeel waar is. De klok speelt weer een prominente rol. Herbeleving van die desastreuze dag.
We gaan vandaag bij Hans en Netty eten, waar de Sint waarschijnlijk ook nog even wat langsbrengt. Ik verzorg het eten en daar ben ik eigenlijk al de hele dag druk mee. Dat is niet noodzakelijk, maar ik heb het nodig. Om de klok een andere rol te laten spelen.
Het wordt een heel gezellige maaltijd met als afsluiter een zak cadeautjes. Olav vindt het geweldig.
Dank u Sinterklaasje!
Als we thuis zijn en Olav ligt op bed praten Jur en ik tijdens een fles geven over vandaag. We hebben het aan het begin van de dag niet uitgesproken, maar achteraf hebben we het eigenlijk hetzelfde beleefd.
Het eerste decemberfeest ligt achter ons. We hebben het moeilijk gehad, maar wel overleefd. Maar ons idee heeft Olav niet veel meegekregen van de moeilijkheden die wij ervaren hebben. De tijd zal ons leren of die inschatting juist is.
Nu gaan we op adem komen en ons opmaken voor de kerst. Zolang we elkaar blijven vinden zal het loslopen.
Pff een kwart jaar alweer, het klinkt enorm lang, maar tegelijkertijd nog maar zo kort. Ik ben een tijd niet geweest, in beslag genomen door mijn eigen leven, een bevalling en n weg vinden met twee kids. Jullie zijn echter vaak in mijn gedachten geweest, de dood van Marnix, de geboorte van de tweeling en dat allemaal in de aanloop van een feestmaand...heftig! Heel veel sterkte, als ik het zo lees dan zijn jullie heel bewust bezig met jullie verdriet en hoe daarmee om te gaan en dat vind ik ontzettend knap. Sterkte en niets moet, alles mag!
BeantwoordenVerwijderenThose we love don't go away,
BeantwoordenVerwijderenThey walk beside us every day,
Unseen, unheard, but always near,
Still loved, still missed and very dear...
Sterkte, jullie zijn kanjers!
Diana (AH)
Ik wens jullie in deze mooie en moeilijke tijd, de 'gezelligste' tijd van het jaar, heel erg veel liefde en sterkte toe.
BeantwoordenVerwijderenIk heb daarnet de blog van september herlezen. Het is onvoorstelbaar en groots, het overlijden van een kind... het einde van een jong leven.
Met veel respect voor jullie, en voor jou Hera, en deze indrukwekkende blog, een monument voor Marnix, en een indringende beschrijving van jouw beleving van de periode vanaf de diagnose.
Ooit schreef je dat je zoveel had aan de blog van Lowie van Gorp. Ik ben ervan overtuigd dat jouw blog net zoveel betekenis heeft voor weer andere mensen.
Lieve groet,
Mirjam