Dinsdag 13 november 2012

Eindelijk weer even een blog schrijven. Het leven met de tweeling is druk. Maar niet zorgelijk, dat maakt dat "druk" niet erg is.
's Avonds ga ik erg vroeg naar bed om aan een fatsoenlijke hoeveelheid slaap te komen. Niks voor mij, maar wel noodzaak zolang de tweeling nog nachtvoeding nodig heeft.
Al met al niks te klagen, wel aan te passen. Dat ritme moet ik mij nog eigen maken. Dus de blogs komen niet zo regelmatig als ik het liefst zou willen, ze komen wel.

Vandaag kom ik tijdens het boodschappen doen een bekende tegen. Een bewonderende blik in de kinderwagen en we raken aan de praat. Over ons "nieuwe" leven, ons "nieuwe" gezin.
Hoe ervaren wij het rouwen om Marnix en hoe past blijdschap om de tweeling binnen het geheel? Concreet kan ik die vragen niet beantwoorden. Ik ervaar dat het allemaal een plek heeft. Het rouwen om Marnix is net zo intensief als de liefde die we voor hem voelen en gaat dus heel erg diep. Dat mag ook niet anders zijn. Het verlies van een kind is een nachtmerrie. Zonder twijfel het ergste dat mij, ons, is overkomen.

En zoals de geboorte van elk kind is de geboorte van de tweeling een van de hoogtepunten uit mijn leven. Ook al liggen deze grootse gebeurtenissen in tijd dicht bij elkaar, het sluit elkaar niet uit. Maar dat merkte ik pas toen het gebeurde. Het is niet uit te leggen en rationeel ook eigenlijk niet te bevatten. Dat hoeft ook niet, emotioneel zit het goed. Wat niet wegneemt dat ik met regelmaat dagen heb dat ik echt niet lekker in mijn vel zit. Dat Marnix, zijn ziekzijn, mijn gedachten beheerst en mijn dagen donker en bedroefd maakt.

Vandaag is gelukkig niet zo'n dag.
Zonder donker geen licht en zonder ellende geen geluk. Als de extremen zo uitgesproken zijn zoals momenteel bij ons, ga je het geluk meer waarderen en helderder zien. En geluk is bij ons momenteel in tweevoud, wat zeg ik, drievoud!