zaterdag 17 november 2012

Donderdag 15 november 2012

Helaas heeft Jur keelontsteking vandaag, met koorts. Hij gaat in de middag naar bed. Het grootste deel van de dag zorg ik alleen voor Arthur en Victor. Het valt me niks tegen. De jongens zijn zo rustig. Het gaat me makkelijk af.
Jur slaapt eigenlijk de hele middag, hij heeft het duidelijk nodig. Als hij uit bed komt voelt hij zich wat beter. Lang leve paracetamol en neusspray.

We hebben besloten de glijbaan uit de tuin weg te doen. We hebben hem gekocht toen Olav anderhalf jaar oud was. De kinderen hebben er heel veel plezier aan gehad. Olav was een ster in klimmen en ging goed met de glijbaan om.
Marnix had ook een goede motoriek, maar het afgelopen seizoen heb ik doodsangsten uitgestaan met die glijbaan. Als Marnix er bovenop ging staan kom hij de hockeyclub zien. Althans, de veldverlichting. Aangezien de hockeyclub zijn grote passie was, klom hij te pas en te onpas naar boven om "even naar de hockeyclub te zwaaien" zoals hij altijd zei. Het zwaaien ging bij Marnix nog vanuit de schouder waardoor zijn hele bovenlijf heen en weer zwiepte tijdens het zwaaien. En dat bezorgde mij heel veel angst.
Ook het slechte gevoel in zijn voeten als gevolg van de chemo maakte dat het glijbaangebruik bij mij zweet veroorzaakte.
Gelukkig zijn er nooit ongelukken mee gebeurd, maar dat was meer geluk dan wijsheid.

Voor de tweeling wil ik de glijbaan weg hebben. Hij is me te gevaarlijk, te hoog. En hij belichaamt veel van mijn angsten voor Marnix. Als de tweeling wil glijden gaan we wel naar de speeltuin die bij ons aan het eind van de poort is. Dat is nog heel gezellig ook.
Jur brengt de glijbaan naar een hulporganisatie. Nu is het tijd dat andere kinderen er plezier van hebben.
De tuin oogt nu wel heel kaal. We hebben het er alletwee moeilijker mee dan we verwachtten. We zullen eraan moeten wennen.






2 opmerkingen:

  1. Poeh, een flinke stap genomen samen.
    Een glijbaan de deur uit, voor vele een simpele klus, maar voor jullie het loslaten van een speeltoestel waar Marnix zoveel plezier aan heeft gehad. De tuin is kaal, de herinneringen blijven, de tuin zal zo weer gevuld zijn.

    Heel veel kracht en sterkte, voor jullie samen.
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Alles waar herinneringen aan vast zitten zijn moeilijk om afstand van te doen. Het zijn materialistische dingen die in een keer een gigantische emotionele waarde krijgen. Maar ik snap heel goed waarom jullie er toch afstand van doen. Gelukkig zijn er nog foto's waardoor de herinnering blijft.
    Ik had dat met Ischa's fietsje. Hij had hem gekregen van opa en oma, maar hij kon er al heel lang niet meer op fietsen. Zijn evenwicht was zo slecht dat hij op een gewone fiets niet meer kon fietsen. We zijn toen gaan kijken voor een driewieler. Toen zei Ischa verkoop mijn andere fiets maar, dan kun je van die centjes de andere fiets kopen. Er hebben hier lang 2 fietsen gestaan. Ik kon er moeilijk afstand van doen.
    Maar in het afgelopen voorjaar de knoop toch doorgehakt. Ook i.v.m. ruimte gebrek. Het feit dat Ischa toestemde in de verkoop maakte het uit eindelijke besluit iets makkelijker.
    Het zijn moeilijke beslissingen die niet iedereen kan begrijpen. Super knap dat het jullie gelukt is.
    Heel vel liefs Saskia Groothuijse.

    BeantwoordenVerwijderen