Vandaag schiet me te binnen dat ik nog foto's moet mailen. Dus duik ik op de computer de map met afbeeldingen in. Omdat ik niet gelijk kan vinden wat ik zoek moet ik meer mappen bekijken dan ik zou willen.
En natuurlijk tref ik heel veel foto's van Marnix. Leuke foto's. De donderdag voor hij zo hard achteruitging zat hij met Jur op de bank, samen een banaan te eten. Mooie foto's van een lachende Marnix en zijn papa.
Daarna tref ik foto's van Marnix in zijn laatste dagen. En ik besef hoe ziek hij was. Het zien van de leuke, vrolijke foto's snijd al door mijn ziel omdat ik die Marnix zo vreselijk mis. Maar op beeld vastgelegd zien hoe ziek hij was doet me nog veel meer pijn.
In mijn gedachten is hij gezond en blij en ondeugend. Ik wil niet stilstaan bij de laatste dagen. Zijn lichamelijk verval ging toen zo hard en dat is te zien. Dat was voor buitenstaanders al moeilijk, voor mij als moeder is het pure horror.
Weer ervaar ik misselijkheid en lichamelijk pijn als ik die foto's zie en terugdenk aan die dagen. Zonder de foto's was het beeld in mijn hoofd positief vertekend. En dat beschermt tegen al te heftige emoties. Emoties die ik nu even niet onder controle heb. Ik laat het maar even. Het is nodig.
En hoe vervelend ik het ook vind, ik doe de deur open voor bezoek midden in een huilbui. Het laat zich slecht stoppen. En daar schaam ik me een beetje voor. En zoals iedereen zou kunnen voorspellen is het bezoek begripvol. De gene voor deze emoties zit in mijn hoofd. Niet bij de ander. Er is zoveel gebeurd dat het raar zou zijn als ik niet af en toe flink zou huilen, maar dat doe ik het liefst in mijn eentje. Voor de buitenwereld wil ik me altijd groot en sterk houden. Onrealistisch. Dat weet ik ook.
Als ik weer gekalmeerd ben voel ik me wel wat lichter. Er komt nog meer visite. Het doet me zo goed dat vrienden en bekenden zich niet laten afschrikken door wat er hier thuis gebeurd is. En het grote verdriet dat vaak aanwezig is. Er wordt ook vaak gepraat over Marnix. Iedereen die hier binnenkomt kent Marnix. Het onderwerp wordt niet gemeden. Zolang er over hem gepraat wordt is hij erbij. Ook in de harten van anderen.
Het was gewoon echt een heel leuk jongetje.
Het kan gewoon niet dat je dit zomaar kan achterlaten, dat kan gewoon niet dus inderdaad zal niemand raar opkijken als je een huilbui krijgt. Ik ken Marnix niet persoonlijk maar door je blogs te lezen, door de foto's voelt het wel zo. Je zal altijd van hem houden,zijn plekje in jouw hart zal zowel vervuld zijn van mooie beelden als ook minder mooie beelden. Ik ben blij te horen dat je steun krijgen van vrienden in deze moeilijke periode en hoop ook dat jouw man hier ook aan steun heeft net zoals Olav. dikke knuffel, lieverd, Een betere moeder kunnen jouw 4 kinderen niet hebben kunnen wensen, want jouw liefde voor ieder van hun, straalt uit je blog of het nu in woorden of tranen zijn, het is onvoorwaardelijke liefde
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd. Hier sluit ik me bij aan.
Verwijderenook ik heb Marnix niet persoonlijk gekend, maar door je openheid op de weblog en de foto's voelt dit niet zo. Je mag best weten toen ik hoorde op twitter dat Marnix was overleden dat ik even heel hard heb gehuild. Wat oneerlijk! Ik zie op de foto een heel ondeugend en gelukkig jongetje. En dat is door jullie! Omdat jullie zo ontzettend mooi en warm gezin zijn.
Marnix zou hier ook niet vergeten worden. Ik had het er gisteren nog ver met mijn vriend. Hij ziet diep in jullie hart, maar ook in de harten van mensen die hem niet persoonlijk kende. Jullie Marnix was een kanjer!
eens met flower, eens met deze schrijver!
VerwijderenMarnix was en is je zoon, en daardoor alleen al een van de leukste jongetjes ter wereld, en dat mag die hele wereld weten ook! :) Dus blijf over hem praten, met bekenden en onbekenden, en laat de ondeugende lach van dat heel erg leuke jongetje verder leven.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je vrienden en bekenden je daarbij steunen en helpen. En ook hier online, door volslagen onbekenden, zal er altijd aan dat kleine leuke jongetje worden gedacht!
Zeker, ook voor mensen die Marnix nooit gekend hebben,
BeantwoordenVerwijderenwas hij een kanjer, een kanjer waar je voor altijd trots op mag zijn!
Sterkte na deze zware dag!
Zomaar een mama.
Ik kan me alleen maar bij bovenstaande aansluiten. We zullen Marnix nooit vergeten en steeds met jullie mee leven, mee huilen maar ook mee lachen. Marnix is en blijft een kanjer maar dat zijn jullie zeker ook.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Marijke
Marnix was een kanjer, jij bent een kanjer net zoals je man en je kinderen.
BeantwoordenVerwijderenWarm. Elke traan is verwerken!
BeantwoordenVerwijderenDe mensen die komen zijn je vrienden.
Fijn.
Lieve dappere mama
BeantwoordenVerwijderenOok hier wordt nog elke dag aan jou en je gezin gedacht. Ik vind dat je zoooo goed kunt verwoorden wat je voelt en meemaakt. Ik voel je pijn maar ook je kracht dwars door het scherm.
Alle sterkte gewenst. Ik wens jullie mooie dagen toe, met zeker een traan van het gemis van een prachtig jongetje. Liefde is voor altijd!
Een moeder die haar kind verliest
BeantwoordenVerwijderenLeeft altijd met de pijn
En het verlangen nog eens even
Bij haar kind te zijn
Een moeder die haar kind verliest
Leeft altijd met de vraag
Waarom o kind moest jij toen gaan
Ik had je nog zo graag !
Zo´n eind had jij toch niet verdiend
Dat kan ik niet geloven
En dat ik ´t ooit begrijpen zal
Ik kan het niet beloven
Een moeder die haar kind verliest
Is als een mooie bloem
Die opeens haar tooi verliest
Er blijft alleen nog groen
Ze is als een nieuw ontloken blad
Dat zomaar groeien gaat
Maar als de wind het waaien laat
Dan valt het zomaar af
Ze is als de grote waterdruppels
In de golven van de zee
Ze heeft geen keus kan enkel maar
Steeds met de stroming mee
Een moeder die haar kind verliest
Leeft met herinneringen
Met foto´s hangend aan de muur
Haar hart vol mooie dingen
Maar desondanks houdt ook na jaren
De pijn nog steeds zijn greep
Zij wil toch dat gevoel bewaren
`Stel dat ik jou vergeet`
Dat ik op een morgen niet meer weet
De woorden die jij zei?
Of de dingen die jij deed
Blijft dat me altijd bij?
Daarom mijn kind wil ik de pijn
Toch heel vaak om me heen
Ik voel dan dat je bij me bent
En ben niet zo alleen
Ooit komt voor mij ook het moment
Dat ik sterven zal eraan
Hoop dan dat ik jou weer zal zien
Dan laat ik je nooit meer gaan