Zaterdag 10 november 2012

Na de vervelende dag gisteren is vandaag wat beter. Gelukkig.

Er komt in de middag een vriendje van Olav spelen. Gezellig, twee zesjarige jongens. Die alles doen wat zesjarige jongetjes graag doen. Vooral veel krachtmeten en druk zijn.

Als Olav boven speelgoed halen is kijkt zijn vriendje naar de kanjerketting van Marnix die bij de urn ligt.
Zijn dat allemaal snoepjes?
Nee, dat zijn kralen.
Oh, waarom?
Iedere keer als Marnix een prikje moest of naar het ziekenhuis ging kreeg hij een kraal.
Dus die kralen zijn allemaal voor een prikje?
Nee, ook voor andere dingen. Weet je nog dat Marnix een slangetje in zijn neus had?
Ja.
Nou, voor dat slangetje kreeg hij deze kraal. En ik wijs de kraal voor het plaatsen van de sonde aan.

De ketting wordt aandachtig bestudeerd. Dan loop hij weg en zegt: ik vind het echt heel stom voor hem.
Daar heb je gelijk in, zeg ik. Het was ook heel erg stom voor hem. Met een brok in mijn keel.

Een zesjarig jongetje weet met heel weinig woorden de essentie van het geheel weer te geven. Het is stom!

Ik ben blij met kinderen om mij heen. Die houden mij gaande.