Vandaag zit ik in de auto en rijd een groot deel van de route naar het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Tijdens het rijden bedenk ik hoe vaak we naar het ziekenhuis gereden zijn en om welke redenen. Geen enkele reden roept fijne herinneringen op. Daarvoor ga je meestal ook niet naar een ziekenhuis.
Als ik denk aan Marnix en aan zijn overlijden vraag ik me af hoe het voor zijn ouders moet zijn. Het duurt even voor ik me besef dat ik dat ben en dat wij dat zijn.
Het verlies van Marnix is te groot. Het is niet te bevatten en ik vermoed dat ik uit zelf bescherming mijzelf buiten de situatie plaats. Als het eenmaal tot mij doorgedrongen is dat het mijn kind is voel ik weer dat inmiddels bekende, verstikkende gevoel. Alsof ik val, zo draait mijn maag zich om. Een totaal gevoel van onmacht en fysiek onwel worden maakt zich van mij meester. En die gedachten laten zich niet makkelijk stoppen. Tranen prikken in mijn ogen.
Het kost me moeite om mijn gedachten los te maken maar het lukt wel. Ik zit immers in de auto en moet mijn hoofd bij de weg houden.
Als ik eenmaal weer thuis ben praat ik met Jur over het jezelf buiten de situatie plaatsen uit zelfbescherming. Hij herkent het, heeft het vaak ook. De menselijke geest werkt wonderbaarlijk. Maar het maakt me wel aan het schrikken. Waarom precies weet ik ook niet.
's Avonds ga ik wandelen met een vriendin en de baby's. Niet te ver want dat gaat nog niet. We praten uitgebreid over van alles en nog wat. Maar voornamelijk zware onderwerpen. Het voelt zo fijn om in de frisse lucht en de stilte van de avond een goed gesprek te voeren. Geen angst voor welk onderwerp dan ook.
Verkwikt kom ik weer thuis nadat we een borrel in het grand café hebben gedronken. Tijdens het afrekenen hoor ik dat Marnix ook daar bekend is.
Hij inmiddels een plaatselijke beroemdheid. Helaas om de verkeerde redenen.
Inderdaad een beroemdheid en helaas om de verkeerde redenen. zovelen die hem in hun hart hebben gesloten, zelfs wij die hem en jullie niet persoonlijk kennen. Soms denk ik, hoe kan dat, dat vreemden (al voelt het niet zo) je zo kunnen raken, dat je zo verdrietig kunt zijn, zo boos om wat ze kunnen meemaken? Dat is omdat je alles meeleest, je kunt de pijn, soms de vreugde, de liefde, de onzekerheid zelf voelen, want je leest mee, je leeft mee. Als moederzijnde voel ik me misselijk wetende dat een ouder zijn of haar kind af heeft moeten geven, als moeder maar ook als mens vind ik het verschrikkelijk als een kind, maakt niet uit de leeftijd moet lijden. Ik vind het heel mooi hoe hij ondanks dat hij ons niet kende, ons heeft weten raken en jij, jur, olav, de kinderen zonder het te weten ook een plaatsje hebben in mijn gedachten, in mijn hart. Elk verlies is groot, maar je kind verliezen (en dan nog zo jong) is gewoon te zwaar. het erbuiten plaatsen is normaal, je meot wel, want je moet verder met je dagelijkse taken, je hebt je kinderen en andere verantwoordelijkheden en dat gaat het beste als je je erbuiten plaatst tot je er weer bij stilstaat... Waar ik blij mee ben is dat je zo te lezen veel lieve mensen om je heen hebt; Ik lees dat jullie nog veel mensen hebben die jullie bijstaan en daar ben ik enorm blij om, want dat hebben jullie nodig. Heerlijk om te lezen dat er toch nog veel goede vrienden bestaan. Ik blijf het herhalen maar het is gemeend, heel veel sterkte voor jullie allemaal. Jullie zijn toppers en Marnix was het ook. Een knap bijzonder ventje met een speciaal plekje in veel harten
BeantwoordenVerwijderen