Zowel Arthur als Victor is verkouden. Ze zijn erg snotterig en hoesten en niezen.
Het begint afgelopen nacht bij Arthur. En hij heeft daar verhoging bij.
Als ik dat opmerk slaat de schrik me om het hart. De eerste gedachte is: wie moet ik bellen? Dan realiseer ik me dat Arthur niet in aplasie is. Hij is bezig met het opbouwen van weerstand en daar horen dit soort verkoudheden en verschijnselen bij.
De angst voor koorts zit diep, erg diep. Als Marnix koorts had betekende dat 9 van de 10 keer een opname van minimaal vijf dagen met een infuus antibiotica. Terwijl hij nergens liever was dan thuis. Net als wij.
Er zal veel tijd nodig zijn om vertrouwen terug te krijgen. Arthur en Victor zijn gezonde jongens. Maar wij zijn nog steeds ziek. We denken ziek. Het ziekteverloop van Marnix heeft ons veranderd voor het leven. Door de heftigheid en door de afloop. We zijn bang dat ooit nog eens mee te moeten maken.
Doordat de jongens verkouden zijn slapen ze slecht. Jur zorgt voor ze tot drie uur 's nachts. Ik neem het daarna over en zorg de rest van de nacht en de ochtend voor ze. Om half zeven ben ik al beneden met ze om ze een flesje te geven. Het wordt een lange dag.
In de loop van de dag wordt de verkoudheid wat minder. Gelukkig voor ze, want ze klinken zo triest als ze hoesten.
Vandaag is er veel aanloop. Gezellige mensen die even hun hoofd om de hoek van de deur steken en kraamvisite. Ook al ben ik heel erg moe, ik vind het wel prettig. Voeling houden met de buitenwereld.
Deze avond ga ik om negen uur al naar bed. Slapen, slapen, slapen. Dat lukt ook goed. Jur heeft in de middag bijgeslapen en zorgt voor de laatste fles. Dan kan ik doorslapen tot de voeding van de nacht. Zo kunnen we alletwee een uur of zes aaneengesloten slapen. Precies genoeg om morgen weer fris te zijn.
De angst heeft de tijd gekregen om te wortelen maar de liefde zit dieper en vaster geworteld in jullie. Kracht voor jullie!
BeantwoordenVerwijderengewoon, even laten weten dat ik aan jullie denk.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het knap hoe je alles beschrijft. Ik hoop dat het, al is het maar een heel klein beetje, helpt als je leest dat er aan jullie wordt gedacht.
sterkte en een mooie dag gewenst.
een mama
Beterschap met de jongens! Wat is het wennen om met een verkoudheid weer om te leren gaan. En hoe 'makkelijk' klinkt 'beterschap' naast het feit dat we dat jullie en Marnix ook zo gegund hadden..
BeantwoordenVerwijderenKnuffel ze lekker, dat sterkt jou en dat sterkt jullie tweeling! Fijn dat jullie allebei thuis zijn en samen deze hobbels kunnen nemen.
BeantwoordenVerwijderenJe beschrijft het steeds zo treffend. Ik hoop van harte dat jullie, al was het maar een klein stukje, van je zorgeloosheid mogen terugvinden.
De dikke bult van Olav, de koorts van Arthur...de schrik slaat je om het hart. De scheermesjes van Jur...ineens overvallen door hartverscheurend gemis. De bumba-pop van vrienden...samen proberen te genieten van hartverwarmende herinneringen aan Marnix.
BeantwoordenVerwijderenAlles is voor altijd anders...altijd alles anders.
Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, zo definitief anders en iedere dag die je daarmee confronteert, gevraagd en ongevraagd, verwacht en onverwacht, draagbaar en ondraagbaar.
een mama