Olav blijft vandaag thuis. Hij heeft hoofdpijn van de val van gisteren. Begrijpelijk. De bult is uitgezakt en hij heeft eigenlijk een voorhoofd op zijn voorhoofd.
In de loop van de dag gaat het beter met hem en morgen kan hij gewoon weer naar school.
Ik krijg de zenuwen van een situatie als deze. Geen rare dingen met de kinderen meer. Relativeren is momenteel niet mijn sterkste kant.
Gevoelsmatig wordt het gemis van Marnix met de dag groter. Hij is bij mij in mijn gedachten bij alles wat ik doe. Bij elk willekeurig voorwerp kan ik een bruggetje bedenken naar Marnix.
Om een voorbeeld te noemen; in een folder staat een aanbieding van scheermesjes van een bepaald merk.
Het merk dat Jur gebruikte. Jur heeft in het afgelopen jaar een baardje laten staan. Dus heeft hij geen scheermesjes meer nodig. Maar een baardtrimmer. Die hebben we gekocht in Amsterdam toen we de tijd tussen twee afspraken in het AMC moesten overbruggen. Marnix was mee. Hij heeft toen frietjes gegeten. Daarom denk ik aan Marnix bij het zien van scheermesjes.
En zo dwalen mijn gedachten de hele dag af naar Marnix en alles wat we met hem beleefd hebben. Leuke en nare dingen. Ik mis zijn lach, zijn commentaar op zaken, zijn ondeugende blik, kortom; ik mis Marnix, heel erg.
Wat mag je verwachten als het gaat om rouwen in dit verband? Eigenlijk een niet te beantwoorden vraag. Alle verwachtingen op dit gebied zullen uitlopen op teleurstellingen. Tenminste, dat is wat ik denk en wat ik nu ervaar. Er is geen sluitend draaiboek voor rouw. Ervaar het bij de dag.
Zoals bij alles wil ik het liefst een afgebakende periode. Een duidelijk eindpunt waarna ik me weer luchtig en "normaal" zal voelen. En dat is een illusie. Ik zal me nooit meer zo voelen als voor Marnix ziek werd. Normaal is anders gedefinieerd. Normaal is nu zonder Marnix. Normaal is nu met Arthur en Victor. En altijd met Olav.
Het leven wordt nu anders geleefd en beleefd. Door vallen en opstaan leer ik hoe. En de ene dag gaat het beter dan de andere. Daar zal ik me bij neer moeten leggen. Vandaag gaat het niet zo fantastisch. Misschien morgen?
denk nog steeds dagelijks aan jullie, wat moet het moeilijk zijn ... ik zal vanavond weer voor jullie bidden. liefs Lidia Hakvoort.
BeantwoordenVerwijderenLaten we dat samen doen.
VerwijderenMarnix hoort bij jullie, voor altijd. Maar daarmee hoort ook zijn verlies bij je, hoe akelig ook. Want dat is ook voor altijd. Zonder afgebakende periode. Net zoals dat hij bij jullie hoort zonder afbakende periode. En dat is dan maar goed ook. Of hij nu in je armen is of in je hoofd en hart, hij is een onlosmakelijk deel van jouw bestaan.
Ik hoop van harte dat al deze herinneringen je ook blij en trots mogen maken dat jullie zo'n lief kindje mochten hebben. In een open wond zijn al die herinneringen zo moeilijk, maar ze zijn er, en zo kan Marnix toch dichtbij zijn. Koester de mooie herinneringen, schrijf ze op, bewaar hem in je hart.
Ik sluit me helemaal bij Marlies aan. Mooi verwoord. Heel veel liefs aan jullie mooi gezinnetje
VerwijderenIk hoop het want als iemand het verdient.......
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Behalve dat ik veel aan jullie denk! Knuff!!
BeantwoordenVerwijderenDe gedachten niet toelaten zou jezelf straffen zijn.
BeantwoordenVerwijderenEn dat hoeft toch helemaal niet? Geniet van de mooie en verwerk de nare.
geen idee wat ik zeggen kan. Geef je een dikke knuffel. Je vind je weg wel... <3
BeantwoordenVerwijderenArme Olav, wat een pech om zo hard op zn hoofdje te vallen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat je het eng vind en natuurlijk horen je gedachten aan marnix erbij.
Gek he hoe je gedachten bruggetjes kan maken tussen de meest onwaarschijnlijke dingen naar Marnix. Denk maar veel aan jullie lieve zoon. Dat is normaal.
Dat je geniet van je 3 jongens thuis, je liefde kunt geven aan je naasten, dat is al heel veel. Ik vind het heel knap hoe je elke dag weer opnieuw begint.
veel liefs van een moeder van 4
Laat het verdriet komen zoals het komt,daar is geen standaard formule voor en ook geen tijdslemiet aan verbonden.
BeantwoordenVerwijderenRouwen doet een ieder op zijn eigen wijze. Wel kun je verdriet af en toe wat verlichten door er over te praten.Verdriet delen geeft soms troost.Probeer ondanks het grote gemis van Marnix ruimte te maken voor Arthur en Victor. Zij hebben recht op een goede start, ze waren zeer gewenst. Op momenten dat je hen verzorgt, kun je hun vertellen wie Marnix was, over zijn grapjes en rake opmerkingen. Zo heb je Marnix dichtbij en ook Arthur en Victor krijgen zo hun aandacht. Misschien helpt dit een beetje.Veel sterkte met deze dubbele situatie.
Met een vriendelijke groet van een meelezende moeder.
Jullie zijn kanjers !
BeantwoordenVerwijderen'Van een appelboom vallen geen peren'.
Heel veel sterkte.
Zomaar een mama.