Telkens als ik het blog open zie ik de foto van Marnix. Hij is zo ondeugend en zo vreselijk lief.
Telkens overvalt me een gevoel van onwerkelijk. Hoe is het mogelijk dat het niet heeft mogen zijn? Heel simpel gezegd door een foute celdeling. Erg kort door de bocht maar wel waar het op neer komt. Verder was er niks mis met het mannetje. Vreselijk zuur. En pure willekeur van de natuur. Dat zorgt ervoor dat wij angstig zijn. Het kan iedereen gebeuren. Ook onze andere kinderen.
Dit soort gevoelens steken af en aan de kop op. De waarom-vraag hebben wij ons niet gesteld. Het antwoord is zo simpel als hierboven weergegeven. Het sterven van een kind is zinloos, gaat volledig tegen de natuur in. Tegen dezelfde natuur die er voor gezorgd heeft dat Marnix een tumor kreeg. Welk een paradox?
Tegen deze gedachten kun je je niet wapenen en dat moet je ook niet willen, is mijn mening. Het is zoals het is. Hoe hard je ook je best doet, hoeveel pijn en verdriet je ook hebt, het is nog nooit gelukt de tijd terug te draaien. Je blik op de toekomst gericht houden is constructiever. Maar af en toe zo moeilijk. Zeker als Marnix een deel van je verleden is. Mijn herinneringen zijn me zo dierbaar. Het is alleen zaak er niet in te verzanden. Want je kunt niet in het verleden leven. Zeker niet als Olav, Arthur en Victor tot je toekomst behoren.
Deze spagaat ervaar ik iedere dag. Het houdt me bewust en bij de les. Marnix hoort bij mij, in mijn hoofd en in mijn hart. Olav, Arthur en Victor horen bij mij, in mijn hart en in mijn armen.
Samen zijn we compleet.
wat knap zoals je je gedachten kunt ordenen en je gevoel en de feiten onder woorden brengt!
BeantwoordenVerwijderenik heb daar zó diep respect voor!
ook ik heb diep respect Hera, voor jullie allemaal!! ik heb zo'n intense medelijden met je!! dat jullie deze nachtmerrie mee moeten maken, soms voel ik me daardoor zo verdrietig! ook al ken ik jullie niet, ik leef heel erg mee! wist ik maar woorden van troost, maar wat valt er te zeggen?? ook mijn hart breekt als ik foto's van Marnix zie, ook ik laat een traan om wat niet had mogen zijn!
BeantwoordenVerwijderenheel veel sterkte en hopelijk ook wat blijdschap om wat je mocht houden/krijgen!
Het klinkt zo begrijpelijk en simpel, die foute celdeling, en dat is nog wel te begrijpen, maar zijn dood niet. Er is gewoon niets anders hier op aarde wat daarmee te vergelijken omdat het zó definitief en onomkeerbaar is en zo vreselijk veel pijn doet in je hart. Marnnix was je toekomst en nu hij er niet meer is, is er ook een stukje toekomst weg van je. Wat fijn dat je je andere jongens nog hebt voor diezelfde (maar toch andere) toekomst zoals je graag wilde.
BeantwoordenVerwijderenWat heb je het mooi omschreven weer. Vanwege Allerzielen gisteren, had ik vandaag ook een blogje over de dood geschreven en je schrijft veel precies hetzelfde zoals ik er woorden voor zocht.
Sterkte meis..
Ik begrijp je Hera. Als je je afvraagt waarom is de eerste tegenvraag meteen waarom niet? Het gebeurt, het is zo en toevallig net bij jou, net als bij ons. Maar had het dan een ander moeten overkomen?
BeantwoordenVerwijderenIk hield mezelf altijd voor dat als ik het verdriet zou laten overheersen, dan zou dat betekenen dat mijn overleden zoontje belangrijker was dan mijn drie andere kinderen bij elkaar. En hoe belangrijk hij ook voor me was en hoeveel ik ook van hem houdt, dát kan nooit waar zijn.
Veel sterkte in deze verwarrende tijden. De enige tip die ik je kan geven is laat het komen zoals het komt. Maar volgens mij doe je dat al prima. Het is bijna niet voor te stellen maar het wordt draaglijker. Al blijft de pijn van het gemis je met grote regelmaat om de oren slaan...
Wat realistisch en ook zo dubbel, moeilijk.....Sterkte hoor.
BeantwoordenVerwijderenHalLo Hera,
BeantwoordenVerwijderenHeel af en toe reageer ik zo ook vandaag. Alleen maar een lotgenoot die stiekum je verhaal volgt via het web. Die eigenlijk afstand wil doen van alles wat maar met kinderkanker te maken heeft en toch via het web verhalen volgt!
Het is heel herkenbaar wat je schrijft over die paradox. Wij vragen ons precies het zelfde af. met het grote verschil dat onze kanjer er nog wel is. Maar knap van je dat je zo kan denken. Ik begin dat nu pas te doen en met vlagen heb ik nog de waarom periode. Terwijl ik weet dat ik er niks aan kan doen en het een foutje van de natuur was.
Geniet van de 3 kids die je in je armen kan sluiten en koester de herinneringen aan Marnix.
X Diane
Ik wil iets schrijven,maar ik ga het niet doen.
BeantwoordenVerwijderenBang voor de gevolgen,ben ongerust.
Maar het komt goed!