donderdag 29 november 2012

Woensdag 28 november 2012

Voor het eerst sinds heel lang heb ik afgesproken met een goede vriendin dat ik bij haar op bezoek kom. Met de baby's. Het is nogal een onderneming. Kinderwagen mee, wipstoelen mee, spullen mee en natuurlijk de baby's mee.
Het voelt heel erg vreemd als ik eenmaal in de auto zit. Vandaag heb ik geen verdere verplichtingen. Dat voelt alsof ik nutteloos ben. Dat is niet zo, dat weet ik ook. maar het gevoel verandert er niet van.

Tussen de middag heb ik even overleg met de huisarts. Zij raadt mij aan een ander tijdstip van toedienen van de medicatie aan. De ervaring leert dat het spugen dan hoogstwaarschijnlijk over is. Ik ga het proberen want de spruw is er nog niet onder.

Het is heel erg gezellig. Zoals altijd. We gaan uitgebreid wandelen en vooral veel praten. Ik ben op mijn gemak.
Een van de laatste keren dat ik bij haar was kreeg ik telefoon van de oncoloog dat Marnix opgenomen moest worden. De eerste opname in de reeks die leidde tot het einde. Bah.
De hele dag gaat het goed. Marnix is niet zo prominent in mijn gedachten aanwezig als thuis het geval is.

Op de terugweg naar huis gaat het mis. Uit het niets een stroom tranen. Beelden van de laatste dagen die ik niet van mijn netvlies krijg. Beelden die ik liever niet voorbij zie komen. waar het ineens vandaan komt weet ik niet. Misschien moet ik mijn portie Marnix voor de dag gewoon hebben en is dit het resultaat van zijn mindere aanwezigheid in mijn gedachten gedurende de dag.
De hele weg naar huis blijven de tranen komen en ook het fysieke, nare gevoel. Ik probeer het niet meer weg te drukken, het gaat toch niet. Inmiddels heb ik geleerd het verzet tegen de tranen te staken. Huilen om Marnix mag, het moet. Ik hoef me niet groter voor te doen dan ik ben, het verdriet is toch groter.

6 opmerkingen:

  1. Laat maar gaan die tranen,
    laat maar gaan...
    Nu zit je, samen met Jur, op het bootje, wat drijft op de tranenzee, vooruit getrokken door het geluk en het plezier van Olav en de tweeling.
    Maar met Marnix in je hart, in je gedachte, nu, voor altijd.

    Heel, heel veel sterkte!
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. wow, ik kan dit niet beter verwoorden!
      heel veel sterkte. jullie zitten dagelijks in mijn gedachten. . .
      dikke kus voor marnix,
      liefs angie, rotterdam

      Verwijderen
  2. Huilen mag, huilen moet. Het verdriet is inderdaad groter en het moet zijn plaats in je leven nog vinden. Weggaan doet het niet. Het veranderd als het zijn plaats gevonden heeft. Maar ook na 21 jaar doet het gewoon nog pijn en is er nog steeds een missen.
    Knuffel voor jullie allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. dit gedicht kwam ik tegen en deed me denken aan wat je schrijft;

    Wens me geen sterkte.
    Ik heb nu zoveel pijn
    dat ik geen baat bij sterkte heb.
    Laat mij maar breekbaar zijn.

    Wens me geen sterkte.
    Geef mij geen medicijn
    van dat plichtmatig taalgebruik.
    Laat mij gebroken zijn.

    Wens me geen sterkte.
    Ik laat het toe, de pijn.
    Ik voel dat het me sterker maakt
    als ik nu zwak mag zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. verontschuldig je niet voor je verdriet dat is zo groot daar zijn geen woorden voor

    BeantwoordenVerwijderen