Al een hele poos heb ik geen idee wat de datum is. Wel welke dag van de week het is, maar vraag me niet naar de datum. Daar moet een agenda aan te pas komen.
Als ik vandaag op de radio het nieuws hoor komt de datum als een mokerslag binnen: het is een half jaar geleden dat Marnix overleed.
Een half jaar!? Waar is die tijd gebleven? Nog steeds is hij gevoelsmatig niet definitief weg. Hij is naar het ziekenhuis of boven spelen of bij Hans en Netty een eierkoek eten. Maar niet dood. En zeker niet al een half jaar. Zes maanden. Zonder Marnix.
De rest van de dag ben ik in mineur, in stilte. Geforceerd lachen voor de kinderen, maar mijn hemel wat ben ik me bewust van het gapende gat in mijn hart.
Een half jaar op een "normaal" mensenleven is een druppel op een gloeiende plaat. Er ligt, als het goed is, nog zoveel tijd voor ons. Wat de toekomst voor ons in petto heeft weet ik niet, dat weet niemand. Maar wat zeker is, is dat het gemis er altijd zal zijn.
Ik mis hem zo!
Lieve Hera,
BeantwoordenVerwijderenWat een rotdag, als je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt. En wat sterk ben je dan om gewoon vrolijk te doen voor je jongetjes! Ik kan me zoooo voorstellen dat je Marnix ongelooflijk mist. Ik denk aan je en wens je een goede nacht, droom maar fijn!
Marjolein
Ik voel je pijn door de woorden heen.
BeantwoordenVerwijderenSaskia
Zelfs als buitenstaander voel ik de pijn, jullie pijn, en een adembenemende verstikkende paniek als ik probeer in te denken dat mijn kind niet meer in zijn bedje zou liggen.
BeantwoordenVerwijderenHet is niet voor te stellen wat jullie moeten doormaken. Ik kan alleen maar zeggen dat Marnix zo enorm en zo voor altijd met jullie verbonden is, dat deze band van liefde sterker is dan wat dan ook. Sterker zelfs dan de dood. Die liefde leeft voort in jullie harten, herinneringen, zijn drie broertjes, altijd.