donderdag 7 maart 2013

Dinsdag 5 maart 2013

Als Olav net naar school is gaat de telefoon.
Een van onze favoriete kinderartsen uit het Meander. Ze heeft de notitie van de andere kinderarts gezien en onze huisarts nog niet telefonisch gesproken, dus belt ze gelijk met ons. Ik leg uit wat er aan de hand is en wat onze zorgen zijn.
We mogen einde morgen met Arthur naar de kinderafdeling in het Meander komen. Op de Aczo, acute zorg, zeg maar de EHBO voor kinderen.
Het doet me zo veel goed dat deze arts gewoon belt. Geen bureaucratie, maar doen. Een geweldige arts. Een mensendokter, geen wetenschapsdokter.
Onze huisarts belt er kort achteraan. Ze is blij te horen dat de kinderarts al met ons heeft gebeld.
Later blijkt dat ze elkaar aan het bellen waren.

Omdat Jur Olav uit school gaat halen, ga ik even allen met de tweeling op pad. Het is vreemd om weer naar de Aczo te lopen. We zijn er zó vaak geweest. En ook al zijn die situaties nooit leuk geweest, we zijn altijd bijzonder goed geholpen. Het is dus ook alleen vreemd om daar te lopen, niet vervelend. Kort na het overlijden van Marnix had ik wel veel moeite met dat ziekenhuis, maar dat gevoel ben ik kwijt.
Ik kom in de wachtkamer een bekende verpleegkundige tegen en ze vraagt hoe het gaat. Tja, negen van de tien keer weet ik dat zelf niet. Maar ik geloof dat ik me redelijk staande houd.
Al snel komt er een tweede verpleegkundige bij. Het is fijn om deze mensen nu in een andere setting te spreken. De laatste keer dat ik op deze afdeling ben geweest was met Marnix. Dat is het onwennige. Ik duw wel een kinderwagen maar met een andere inhoud.

Al gauw komt de kinderarts. De Aczo kamer waar we naar toe gaan is dezelfde kamer waar we waren toen Marnix op 20 oktober 2011 werd opgenomen en waar we waren toen hij op 11 april 2012 met de ambulance binnenkwam. Even rillingen. Ademhalen en me focussen op waar het nu om gaat. Arthur.

De arts kijkt hem grondig na en hoort het verhaal aan. Ze is uiterst zorgvuldig.
Conclusie is dat Arthur last heeft van reflux. Gelukkig! Met johannesbroodpitmeel in de voeding zou het al een stuk beter met hem moeten gaan.
Zijn grote hoofd volgt qua groei een nette curve en is dus puur familiair. De arts zegt dat als ze ook maar enigszins zou twijfelen, ze verdere diagnostiek in zou zetten. Maar ze twijfelt niet. Dat is heel goed nieuws, want door het onderbuik gevoel van deze arts is de tumor van Marnix zou snel als mogelijk ontdekt. Zij heeft mijn volle vertrouwen. Ik ga dus met een gerust hart naar huis. Ik ben mij wel bewust van mijn extreme kwetsbaarheid. De opluchting die ik ervaar is ongekend en houd de rest van de dag aan.
Zorgen om de kinderen. Welke ouder kent het niet. Bij ons is het inmiddels Bezorgdheid 2.0
Wellicht zorgt het verstrijken van de tijd voor meer vertrouwen. We kunnen het alleen maar ervaren.
Voor nu is het goed.

Bij de eerst volgende fles krijgt Arthur johannesbroodpitmeel. We houden hem zoveel mogelijk rechtop en laten hem heel goed uitboeren. Het lijkt zo op het eerste oog te werken want hij spuugt aanzienlijk minder.

Volgende week gaan we nog even op controle, maar ik denk dat dit hem zo dwars heeft gezeten. Gewoon; reflux.

7 opmerkingen:

  1. Reflux! Ik dacht het al, ken het van hier en ken gelukkig de bezorgdheid 2.0 niet.... Zes maanden spugen bij nr1, nr2 ging met vier weken al aan de medicijnen. Hopelijk lucht het kleine Arthur net zo op als jullie opgelucht zijn met de diagnose. Bij ons werd de reflux bij vaste voeding eventjes weer heviger, maar zwakte daarna weer af. Bij een jaar was het bij beiden helemaal over. Ik hoop dat juklie stukje bij beetje het vertrouwen terugwinnen. Fijn dat de artsen zo begripvol zijn, dat is goud waard.

    Sterkte voor het kleine mannetje!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ben blij om te horen dat het zoiets onschuldigs was.

    ik snap jullie angst wel en leef met jullie mee en kijk iedere dag met smart naar je blogs.

    liefs marlouk

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gelukkig is het "maar" reflux....voor Arthur natuurlijk erg vervelend en ongemakkelijk maar qua kwaal iets vrij onschuldigs. Heel fijn dat jullie zo serieus genomen worden en zo snel terecht konden met de kleine bink. Hoop dat het JBP meel z'n werk doet zodat hij weer een blije baby is! Liefs uit Zeeland

    BeantwoordenVerwijderen
  4. wat een opluchting.... en wat goed dat je als mama je gevoel volgt... en dat de artsen je mee volgen, dat heb je gewoon nodig als mama en papa, en zeker als je mama en papa bent van Marnix...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Fijn dat het zo gegaan is Hera. Volg je hart!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Met een blije glimlach lees ik dit verhaal: er bestaan dus mensendokters en die mogen jullie treffen. Het mocht ook wel, na de ziekte van Marnix.
    Reflux bij een babietje is knap lastig maar is niet 'gevaarlijk', dus ik hoop dat jullie nu weer vertrouwen hebben.
    Ik wens jou en je gezin zoveel mogelijk zorgeloze tijd! Ondanks Marnix zijn ziekzijn-en-niet-mogen-overwinnen toch vertrouwen dat het met deze drie schatten wel goed mag gaan. Ik leef mee! Heike

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat fijn om te lezen dat deze arts zo ontzettend let op de menselijke kant van de patiënten en daar oog voor heeft. Gelukkig dat Arthur reflux heeft en dat het niet ernstiger is. Ik hoop dat het meel hem helpt en dat hij zich beter gaat voelen!

    BeantwoordenVerwijderen