zondag 17 maart 2013

Woensdag 13 maart 2013

Waar is mijn verstand gebleven? Koffie zetten is een behoorlijke opgave. Ik vergeet het apparaat aan te zetten, er koffie in te doen, de filter te plaatsen, ga zo maar door. Ik houd toch echt van koffie, maar vanzelfsprekend is het even niet.
De telefoon ben ik al tegengekomen in de gootsteen. Mailtjes vergeet ik te beantwoorden. Boodschappen gebeuren in drie keer omdat ik veel vergeet, ook al heb ik een lijstje.

Het gevoel stuurloos te zijn krijgt zo veel inhoud. Ik moet mijn leven zien te ordenen en weer grip te krijgen. Grip op de meest alle daagse zaken en grip op het grotere geheel. Hoe? Ik heb nog geen idee.  Een actiepuntje.

2 opmerkingen:

  1. Eerlijk gezegd vind ik dat je het echt wel goed doet. Ik denk dat velen (en heel begrijpelijk) helemaal niet in staat zijn om ook maar iets te doen of de energie er niet voor hebben. Jij probeert, zo goed en zo kwaad als het kan. Knap, sterk maar je bent en blijft een mens, die heel wat bergen heeft beklommen en van heel diep weer om hoog moet klimmen. Het kan niet anders dan energie kosten. Ik blijf het knap vinden hoe jullie zo positief mogelijk met jullie pijn, verdriet omgaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Hera,

    Je 'frustratie' over het gevoel stuurloos te zijn is begrijpelijk.
    Mijn grootste drama was toen mijn 2 jarige dochter diabetes type 1 kreeg. Ik was net bevallen van mijn zoontje en donderde keihard van de roze wolk en kwam in een onbekende medische wereld terecht die ik eigenlijk niet wilde kennen.
    Van een persoon die alles netjes op orde had, graag attent is en punctueel was met administratie veranderde ik in een chaoot.
    Mijn chaotisch dieptepunt: mijn tas op straat laten staan ( met alles erin, portemonnee, rijbewijs, de hele mikmak). Had ik boodschappen gedaan, deed ik kindjes in auto, boodschappen erin, pakte sleutels uit mijn jas en reed weg...... Met tas nog op straat .... En dat is me (3!!!!) keer overkomen. Ik kon mezelf wel wat aandoen! Telefoon in de gootsteen is peanuts :-)

    Ik hoop dat ik met mijn verhaal een kleine glimlach op je gezicht heb getoverd. Ik wil je in ieder geval laten weten dat ik je begrijp. Ik denk dat het iedereen overkomt die met verdriet leeft.
    Dat neemt gewoon een plaats in je hoofd. Soms heel bewust, maar heel de dag, ook onbewust is het aanwezig. En dat kost energie, heel veel energie die je op dat moment niet aan iets anders kunt geven, ook al is het iets simpels als koffiezetten.

    Mijn ervaring is wel dat het goedkomt. Zo stuurloos zul je echt niet blijven en de controle over je leven komt weer terug. Het zal echter misschien niet zo snel gaan als je zou willen. Dat kan ook niet. Je verdriet en gemis is daarvoor te groot. Dat mag een prominente plaats hebben in je hoofd, dat verdient een prominente plaats daar. En als dat betekent dat je een keer de telefoon terug vindt in de koelkast, of je vergeet een kaart te sturen naar iemand terwijl je dat heel graag had willen doen dan is dat heel irritant, maar ach.....

    Lieve Hera, je doet het echt GEWELDIG!

    Lieve groeten,
    Ingrid de Leeuw

    BeantwoordenVerwijderen