vrijdag 1 maart 2013

Woensdag 27 februari 2013

Schoorvoetend breng ik het op om heel af en toe foto's van Marnix te bekijken. Het is nu ruim 5 maanden geleden dat hij is overleden.
Vooral zijn baby foto's bekijk ik graag. Aan alle vier onze jongens is duidelijk te zien dat ze broers zijn. Vooral Olav en Victor lijken heel erg sterk op elkaar. Marnix en Arthur hebben ieder meer een eigen gezicht met heel duidelijke familietrekken.
Het maakt niet uit van wie ik de foto's bekijk, een diep gevoel van houden van komt direct boven.
Het is heel raar om te beseffen dat de baby die mij op de foto zo enorm schalks en goedlachs aankijkt er niet meer is. Niet als baby, niet als peuter. Hij zal er ook niet zijn als schoolkind, als puber en als volwassene. Het is gewoonweg opgehouden met fysiek te bestaan. Nog altijd vraag ik me af: hoe kan dit nou? Het kan toch niet gewoon opgehouden zijn? Ja, dat kan wel. Dat bewijst de urn. Zijn plekje dat ik met liefde onderhoud, opnieuw inricht en van verse bloemen voorzie.
Langzaamaan voel ik me sterker worden om ook de stap te nemen er een nieuwe foto bij te plaatsen. Langzaamaan, ik ben er nog niet.

2 opmerkingen:

  1. Lieve familie,

    Tja, hoe kan het nou, dat is een vraag die je misschien wel blijft houden. Want het is niet eerlijk. Maar wat doe je het eigenlijk goed. Wat doen jullie het met elkaar goed en w3at kan je erover schrijven. Verdriet is er. Een warm gevoel is er. Er is vast ook wel een lach.

    Kanjers zijn jullie. Marnix was en is ook een kanjer. Hij is in jullie hart. Hij is om jullie heen.

    Ik denk aan jullie.
    Dikke knuffel.
    S

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hera je blog ontroert me. Heel mooi hoe je je gevoel weet te omschrijven..

    BeantwoordenVerwijderen