zaterdag 30 maart 2013

Dinsdag 26 maart 2013

Mijn kijk op het leven is veranderd. Voordat Marnix ziek werd was mijn basishouding positief. Dat was mijn uitgangspositie.
Wat er ook gebeurde, mijn repliek was bijna standaard: brand is erger.
Zelfs bij het overlijden van mijn moeder kon ik er wel iets positiefs in vinden. Er is haar veel bespaard gebleven.

Nu is mijn basishouding negatief. Een bepaalde vorm van pessimisme heeft de overhand gekregen. Dat is niet wie ik wil zijn. Nu is mijn overheersende vraag: is dit een keuze? Heb ik het zelf in de hand om deze houding terug te draaien?
Het is mij te makkelijk om ervan uit te gaan dat dit géén keuze is.
Mijn doel, zonder tijdslimitiet, is om weer een positieve basishouding te krijgen. Dat verdien ik, dat verdienen mijn kinderen en dat verdient mijn  gezin.
Laat de verbittering mijn deur maar voorbij gaan.

6 opmerkingen:

  1. Neem de tijd voor alles. Je wilt te snel terug naar het "oude" leven, leven zonder pijn, zonder gemis, zonder verdriet. Dat is een mooi streven maar iets in je koppie is het daar niet mee eens. Neem de tijd om te rouwen, te huilen, te lachen en te genieten van je man en je jongens.
    En dan pas zul je merken dat je niet hoeft te kiezen of je een positieve of negatieve basishouding hebt. Dat zit dan gewoon in je. Je doet het nu al geweldig maar loop jezelf niet voorbij. Niemand verwacht van je dat je binnen een jaar weer de oude Hera bent. Dat zal ook nooit gebeuren daarvoor zit Marnix te diep in je hart.
    Veel sterkte en een zalig Pasen.
    Knuf,
    Emily

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hera, toch... Ik heb zo met je te doen als ik dit lees...
    Hoe zou je nu een optimist kunnen zijn... Met het verlies van Marnix is je het ergste overkomen: een jong kindje verliezen, wie zou nu al optimistisch kunnen zijn?! Tijd heelt een stukje wonden, en brengt hopelijk een open blik terug... Ik geloof dat dat komt, met tijd... Het ga jou en je mannen goed... Eentje zorgt daarvoor vanop zijn wolkje... xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Hera,

    Ik denk dat je alleen de keuze hebt om het (tenminste) te proberen.De intentie hebben bedoel ik daarmee.Het zal zeker niet zonder slag of stoot gaan!
    Zware moeilijke tijden in t leven,kosten tijd om te verwerken,neem ook jouw tijd òm het te verwerken, want met verdringen komt het er vroeg of laat vaak op n onverwacht moment,heel vervelend toch op je bordje terug meestal nog op n onbegrijpelijke verwrongen manier,die veel tijd kost om dan dat nog weer "opgeruimd"te krijgen:(( Samen met je gezin zullen jullie de tijd ervoor moeten nemen met en voor elkaar.Heel veel sterkte en succes, gjamh

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik denk dat het heel logisch is dat je je zo voelt als je je voelt. Rouwen is heel hard werken en knokken om overeind te blijven én om nieuw evenwicht te vinden nu alles om je heen zo anders is. Ik vind het dapper van je dat je dit rouwen zo aan gaat, er zijn ook mensen die het verdringen en er uiteindelijk toch doorheen moeten. Doordat je zo dapper bent, denk ik dat het licht bij jullie weer zal gaan schijnen op den duur al zal het altijd anders zijn dan toen Marnix er nog was. Heel veel sterkte toegewenst!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi,

    Of pessimisme een keuze is, daar denk ik ook veel over na. Voor een deel aanleg voor een deel eigen keuze, zoiets misschien. Maar dat maakt nu verder ook niet uit. Wat ik wil zeggen is dat ik het onwijs knap vind dat je jezelf dit doel stelt. Maar vooral ook dat je er geen tijdilmiet aan koppelt. Dat is zo belangrijk, je tijd nemen. Vooral met dit soort dingen. Jezelf die tijd gunnen is knap.
    Ook heb ik er vertrouwen in dat je die houding weer terug zult vinden. Ik "ken" jou alleen via dit blog. Jouw blog inspireert mij. Hoe jij dingen aanpakt, jezelf de tijd gunt en jezelf op een bepaalde manier ook leert kennen, daar heb ik heel veel respect voor. Ik denk zeker dat jij met deze houding, die je nu al hebt, je positieve houding weer terug zult vinden.

    Liefs,
    Carlijn

    BeantwoordenVerwijderen