zondag 31 maart 2013

Woensdag 27 maart 2013

Vanavond de uitzending om geld in te zamelen voor het prinses Máxima kinderkankercentrum.

Wij kijken, maar mijn hemel wat komt het dichtbij en wat doet het zeer.
Er wordt gestreefd naar 95% genezing. Wij weten dat zelfs als de 95% gehaald wordt, Marnix daar niet bijgezeten had.

Op een zeker moment komt er een verpleegkundige van het AMC in beeld in een behandelkamer. Eén van mijn favoriete verpleegkundigen. Mijn maag draait zich om. Marnix heeft ook op die behandeltafel gezeten en wat heeft hij daar geschreeuwd. Het zweet breekt me uit als ik daar weer aan denk.

Er komen in de uitzending veel succesverhalen langs. Gelukkig! Ik hou van succesverhalen. Maar naar mijn idee benadrukt het niet de noodzaak van een centraal behandelcentrum.

Ook wordt de samenwerking met Amerika benadrukt. Daar kreeg ik een nare smaak van in mijn mond.
Toen bij Marnix duidelijk was om welke tumor het ging is de specialist op het gebied van die tumor benaderd. Deze beste man werkt in Amerika. Hij heeft, voor zover wij weten, nimmer naar Marnix' casus gekeken. Zuur.
En aan de andere kant, de betreffende arts is geen tovenaar. Ook hij had Marnix niet beter kunnen maken. Wij hebben tijdens het hele traject het volste vertrouwen gehad in de oncoloog die Marnix behandelde. En het volste vertrouwen in het complete medische team.

De uitzending van vanavond raakt me diep. Ik had beter niet kunnen kijken. Na afloop sprak ik er met Jur over. Hij had met liefde de tv op een andere zender gezet. Maar ik vind dat ik er gewoon naar moet kunnen kijken. Jur merkt op dat het mag dat ik dit nog niet aan kan. Ik leg de lat voor mijzelf te hoog. Telkens weer.

3 opmerkingen:

  1. Wat ben je hard voor jezelf. Hera toch, het is niet nodig jezelf nog meer op de pijnbank te leggen. Misschien heeft je man toch wel gelijk, je mag kijken, maar je mag ook de tv uitzetten omdat de beelden je teveel herinneren aan alle moeilijke momenten die jullie daar meegemaakt hebben met die geweldige kanjer van julie. 't allemaal niet niks geweest en sommige zaken hebben meer tijdnodig om een plekje te krijgen.
    Ook ik heb gekeken en heb halverwege moeten uitzetten. Te veel pijn, teveel herinneringen en dat terwijl ons verlies 'al' ruim 2,5 jaar geleden is.
    Boosheid en verdriet, waarom mochten wij niet bij de 75% horen........
    Ondanks dat dragen wij natuurlijk ons steentje bij. Want ook 95% is nog steeds te weinig ......
    Liefs, Veronique

    BeantwoordenVerwijderen
  2. HEEL BEGRIJPELIJK HET IS NOG MISSCHIEN TEVROEG
    WIJ ALS FAM HEBBEN STENEN GEKOCHT HOPELIJK KUNNEN DE KINDEREN H NU HIER BETER BEHANDELD WORDEN

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb niet gekeken, wetende dat het te pijn zou doen, daarna een slapeloze nacht tot gevolg.

    Nu heb ik bewust gekozen niet te kijken, niet te voelen en mijn hoofd in het zand te steken. Ben niet te hard voor jezelf, jullie zitten midden in de rouw, het traject heeft tijd nodig.

    BeantwoordenVerwijderen