woensdag 20 maart 2013

Vrijdag 15 maart 2013

Bij een supermarkt in het dorp zit met regelmaat een man op een accordeon te spelen. Bij een accordeon denk ik altijd aan Parijs. Waarom precies weet ik niet, maar dat is de associatie die ik met die muziek heb. Had, moet ik eigenlijk zeggen.

Onze eerste avond in het Ronald McDonaldhuis stonden Jur en ik buiten. Geleund over de rand van de loopbrug. Een beetje in het luchtledige te staren naar het station. Kapot door de situatie waar we in zaten. Marnix lag op dat moment op de IC. Die dag was het biopt genomen.
Verdoofd als we waren luisterden we naar de muziek die uit een accordeon kwam. Er was iemand bij het station aan het spelen. Melancholisch.
Het machteloze, verslagen, verdrietige gevoel dat ik op dat moment voelde is nu gekoppeld aan het geluid van een accordeon. Een nieuwe associatie.

Als ik nu in het dorp loop en de accordeon hoor krijg ik een brok in mijn keel. Mijn enige gedachte is dan dat ik buiten gehoorsafstand wil komen.
Er is heel veel veranderd. Grote dingen, maar zeker ook kleine dingen. De grote dingen laten zich vaak voorspellen. De kleine dingen overvallen me eigenlijk altijd. Die zijn het moeilijkst vanwege hun onvoorspelbaarheid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten