maandag 4 maart 2013

Vrijdag 1 maart 2013

Na een drukke, maar ontspannen dag zit ik 's avonds op de bank te handwerken en Jur is bezig op de computer. Hij is wat aan het herschikken en opnieuw aan het indelen.

Ineens klimt helder Marnix' stem door de kamer. Vanuit de computer. Als versteend zit ik te luisteren. Marnix heeft veel pret met papa. Hij schatert van het lachen en ook Jur heeft veel pret.
Het is bijna zes maanden geleden dat ik dat stemmetje heb gehoord. Het klinkt onwerkelijk maar zo vreselijk vertrouwd. Pijnlijk vertrouwd. Een kort moment bedenk ik dat hij gewoon in zijn bed ligt en dat ik even bij hem moet gaan kijken. Dan weer dat verstikkende gevoel dat dat nooit meer kan. En met dat gevoel ook tranen. Wat mis ik hem.

Bijna zes maanden geleden al. Het laatste wat we Marnix hebben horen zeggen is: slaap lekker, Olav. Op dat moment wisten we niet hoe toepasselijk dat was.

Ik heb niet naar het filmpje gekeken. Jur vertelde dat het gemaakt is in het ziekenhuis. Marnix in het bed en papa ernaast. Grapjes maken. Ondanks zijn ziekte en de zware behandeling hebben we eruit gehaald wat erin zat. Marnix heeft nog veel kwaliteit gehad. We herinneren hem met heel veel vreugde en liefde. Hij is niet de reden voor ons verdriet. Hij heeft ons juist heel erg blij gemaakt. Het is de tumor die ons verdriet veroorzaakt.

3 opmerkingen:

  1. Nog altijd volg ik je blog..Een onbekende mama. En ook ik houdt m'n adem in bij bovenstaande tekst.
    Oh oh..Wat zou ik het jullie gunnen dat je bij z'n bedje kon gaan kijken...sjee...
    Warme groet, L van Bracht

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ow wat zal je geschrokken zijn. dit heb ik gehad met mijn antwoordapparaat afluisteren. opeens klonk mijn moeder door de kamer die toen echter al 8 maanden overleden was. wat deed dat zeer en wat kwam dat binnen..

    ik lees al enige tijd mee en heb diep respect voor jullie gezin.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. slik............dikke knuffel Debby

    BeantwoordenVerwijderen