zondag 24 maart 2013

Donderdag 21 maart 2013

21 Maart 2007 is mijn moeder plotseling overleden aan een hartstilstand. Zij woonde alleen en nadat zij de telefoon niet beantwoordde ben ik naar haar huis gegaan. De rest laat zich wel invullen.
Het gevoel van dat moment laat zich het best omschrijven als hysterie. Paniek. Een gigantisch gevoel van gemis en leegte. Ik had een geweldige band met mijn moeder en haar overlijden heb ik niet zien aankomen.
Vanaf dat moment heb ik gezegd dat niets mij meer kon breken behalve als er iets met mijn kinderen zou gebeuren.
Vandaag is het zes jaar geleden. En inmiddels is mijn ergste nachtmerrie uitgekomen.
Het leven is er zeker niet leuker op geworden. Wat een bittere conclusie.

En toch, ik besta nog, iedere dag doe ik mijn best positief te blijven. Het kost moeite.
Toen ik mijn moeder verloor was dat vreselijk, maar voor mijzelf kon ik het wel in context plaatsen. Het is "normaal" dat kinderen hun ouders overleven. Het is abnormaal dat ouders hun kinderen overleven. Ik heb het alletwee ervaren. Mijn moeder plotseling en Marnix na een slepende ziekte. Voor mijn moeder was plotseling dat wat bij haar paste. Ik zou niet weten hoe ik afscheid had moeten nemen.
In geval van Marnix had ik een plotseling overlijden nog erger gevonden dan hoe het nu is gegaan. Hij is in onze armen overleden. Niet alleen. Een kind heeft zijn ouders nodig, hoe moeilijk het ook is.

Vandaag sta ik stil bij het overlijden van mijn moeder. Een geweldige moeder en oma. Het is alleen minder dramatisch dan voorgaande jaren. Marnix voert de boventoon. Zoals het hoort. Ook al worden ze allebei gemist.


4 opmerkingen:

  1. Ik kan alleen maar zeggen; sterkte.
    Al het gemis is erg, maar niets is erger dan je eigen kind te moeten verliezen.
    Een mama uit Nieuwegein.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pfffffff Hera, wat is jouw kruis zwaar! Mens, wat bewonder ik jouw om je zo staande te houden en wat gun ik jou en je gezin alle voorspoed die er is!! Ik gun je een enorme zonnestraal!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterkte vandaag! Ik snap het helemaal.
    Een ouder verliezen is erg maar je eigen kind, daar zijn geen woorden voor..
    Bewondering voor je! en lees je blog elke dag!
    Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bizar toch, dat je iedere dag weer opstaat en doet wat je moet doen? Dat je nog bestaat ondanks alles. Wat is een mens sterk. Wat is een mens flexibel. Geen idee hoe zwaar jouw verdriet is. Geen idee hoeveel moeite het jou moet kosten om elke dag weer op te staan.

    Respect! Diep respect voor je kracht en positiviteit. Dat laat een diepe indruk achter en daar denk ik vaak aan als het mij allemaal even niet mee zit. Dat je weet dat jouw verhaal indruk maakt op anderen. Op mij in ieder geval. Dank voor het delen en je openhartigheid.

    BeantwoordenVerwijderen