Marnix heeft goed geslapen. gelukkig. Hij blijft alleen wel een te hoge temperatuur houden. Dat baart mij en Jur ernstige zorgen. Ik hoop dat de antibiotica zijn werk gaat doen. Alle bacteriën kapot voordat ze te grote schade kunnen aanrichten. Telkens als ik hem oppak of aai voel ik hoe warm hij is. Maar om mezelf niet gek te maken heb ik een paar vaste temperatuur momenten per dag. En telkens krijg ik hartkloppingen als de thermometer piept dat hij klaar is. Dit is slopend.
Marnix heeft totaal geen eetlust en is sneller vermoeid. Hij wil absoluut niet naar buiten. Daar ben ik wel blij mee.
Jur gaat met hem naar het AMC. Daar wordt hij weer grondig nagekeken. Omdat hij nog niet in aplasie is kan de chemo, ondanks de verhoging, wel doorgaan. Als hij thuiskomt meldt hij met een klein stemmetje: prikje doet zeer, klein beetje maar.
Dapper menneke!
Aan het eind van de dag wil hij nog wel naar de buurvrouw toe. Dat vindt hij echt heel erg fijn. En de buurvrouw ook.
De zenuwen om de temperatuur blijven. Als ik 's avonds naar bed ga kijk ik altijd nog even bij de jongens. Ondanks het dunne beddengoed en een dun t-shirtje ligt hij enorm te zweten. Ik hoop zo dat de medicijnen hun werk doen en dat we morgen een daling in de temperatuur zien.
Wat een enorme zorg om jullie Menneke... en wat zorgen jullie enorm goed voor hem... Sandra en een knuffel van baby-hondje Tebby..♥
BeantwoordenVerwijderen