Marnix was erg onrustig vannacht. Jur en ik hebben het samen ondervangen. En gelukkig heeft Jur mij laten liggen en is uit bed gegaan met de jongens. Ook al lig ik dan maar tot kwart over acht in bed, het is echt uitslapen voor mij.
Rond tien uur ga ik met Marnix bloedprikken, bepalen of hij nog in aplasie is. Het verloopt vlekkeloos. De wachtkamer zit stampvol maar als ik aangeef waarvoor we komen worden we gelijk geholpen. Wel zo fijn, want als hij nog in aplasie is ga ik niet met hem in een volle wachtkamer in het ziekenhuis zitten.
Misschien moet Marnix schakelen of zit hij gewoon peuter-achtig in zijn vel, maar hij is vandaag heel erg in de contramine. 's Middags mag hij dan ook bij de buren spelen. Ik ga er alleen even heen om een luier te verschonen en daarna zou hij meegaan boodschappen doen met de buren. Als ik appels voor de appelmoes sta te schillen zie ik hem aankomen in zijn oranje jas. Hij kleppert aan de brievenbus en ik laat hem binnen. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat hij is weggelopen bij de buren. Dus die bel ik gauw. Zijn verdwijning was al opgemerkt en de buren waren behoorlijk in paniek. Hij kan ook de weg opgelopen zijn.
Dat hij dit doet vind ik heel erg moeilijk. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik vind het heel erg vervelend voor de buren. Die zijn zich echt rotgeschrokken. Marnix is gewoon in een rechte lijn naar huis gelopen. Hij is wijs voor zijn leeftijd. Hier moet ik over nadenken, ik wil niet dat dit nog een keer gebeurt.
We krijgen eters. Gezellig, een hele goede vriend (en zijn partner) van mij en inmiddels ons die ik al 22 jaar ken. Het is altijd goed met hen. En de jongens zijn gek op ze. Het eten is lekker en de conversaties goed. We hebben een fijne avond.
Vanmiddag heeft Marnix voor het eerst in een paar weken niet geslapen. Hij voelt zich goed en dat komt overeen met zijn bloedwaarden. Hij is uit aplasie. Jippie, dat betekent twee medicaties minder. Waarvan hij goed misselijk wordt. Benieuwd hoe het zijn eetlust zal vergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten