Vrijdag 11 mei 2012

Het leek een rustige dag te worden. Jur heeft Olav naar zijn favoriete logeeradres gebracht en komt rond één uur thuis. Ik doe nog even gauw de was en dan gaan we even een broodje eten.
Terwijl ik boven ben, zit Jur in de woonkamer aan de telefoon. Ik hoor Marnix aan de trap beginnen en dan ineens een doffe klap, waarschijnlijk tegen de toiletdeur. Ik spurt naar beneden maar gehuil blijft uit. Jur zit inmiddels geknield bij Marnix die buiten kennis is. Ik neem Marnix over en ga met hem op de bank zitten. Langzaamaan komt hij bij maar zijn ogen staan raar en hij beweegt niet. Armen en benen hangen er slap bij. We besluiten de huisarts te bellen en op dat moment begint Marnix te huilen. Een beetje opluchting maar zijn ledematen doen nog niet wat ze moeten doen. Ik knijp hem in zijn teen en gelukkig zegt hij au.
De huisarts is visite aan het rijden en er is geen arts op de praktijk. Ze maakt gelijk rechtsomkeert en komt naar Marnis toe. Binnen een kwartier is ze er. Marnix is verward. Hij geeft aanhoudend aan op de bank te willen liggen en heeft niet door dat hij al op de bank ligt. Hij vraagt om zijn paard, die heb ik hem een moment daarvoor gegeven.
De huisarts bekijkt hem grondig en adviseert ons met Marnix naar de acute zorg voor kinderen in het Meander te gaan. Waarschijnlijk moet hij een nacht blijven ter observatie. Zij belt onze komst door. Gelukkig treft ze een kinderarts die ons goed kent. We kunnen terecht. We vertrekken gelijk.
In het ziekenhuis aangekomen wordt Marnix aan de monitor gelegd, hij is ouderwets geprikkeld.
Als blijtk dat de eerste controles goed zijn  gaan we door voor een ct-scan. Er wordt geen risico genomen. Jur gaat met Marnix mee. Die is inmiddels in slaap gevallen en hij blijft slapen tijdens de scan. Hij ligt dus goed stil en ze zijn dan ook vlot terug. Dan is het wachten. In eerste instantie zit ik rustig. Dan ineens besef ik me dat we in dezelfde kamer zijn waar Marnix 20 oktober 2011 was toen hij werd opgenomen wegens uitdroging. Dan slaat er een lichte paniek toe. We waren na de MRI toen ook rustig aan het wachten toen de dokter met het vreselijke nieuws kwam. Niemand had dat verwacht. Ergens zit er angst dat er nu ook een niet-te-verwachten uitslag komt.
We zijn dan ook dolblij dat de arts in het voorbijgaan haar hoofd om de deur steekt en zegt: de ct-scan is in orde, ik kom het zo verder uitleggen.
Opluchting.
Kort daarna komt er een neuroloog Marnix onderzoeken. Zij is tevreden en de conclusie is dat hij "alleen" een hersenschudding heeft. Zoals zij zo mooi zegt: de ct-scan laat geen "nieuwe" afwijkingen zien. Er zijn geen bloedingen of fracturen te zien. En gelukkig zijn Marnix' bloedwaarden in orde. Dat scheelt onstelpbare bloedingen op plekken waar je ze niet wilt hebben.
We mogen naar huis!

Weer beseffen wij maar al te goed dat we geen "gewone" peuter hebben. Er kunnen teveel afwijkende redenen zijn waarom Marnix van de trap is gevallen. En de gevolgen kunnen bij Marnix ook zeer divers en van grote impact zijn.

Vandaag ben ik erg geschrokken. Ik was blij dat we niet met de ambulance naar het ziekenhuis hoefden en ik was blij dat we weer naar huis mochten.
Thuisgekomen is een grote bult op zijn hoofd het enige dat we aan Marnix kunnen waarnemen. Hij geeft aan geen pijn te hebben en vooral in de tuin te willen spelen. Jur en ik staan er een beetje krampachtig bij, bang dat hij van de glijbaan valt.
Marnix wil alleen wel de trap op en af getild worden. Hij is ook wel een beetje geschrokken en moe. Het is al vlot tijd om naar bed te gaan. Morgen proberen we het rustig te houden.

 Slapend in de buggy in het Meander in Amersfoort.