Vrijdag 18 mei 2012

Vandaag word ik voor de zesde keer 29! Of zal ik het dit jaar maar gewoon 34 noemen? Het doet me niet meer zoveel. Het is meer de grap erachter.

Jur en Olav zingen me uit volle borst toe in de badkamer. Of dat een cadeau is laat ik in het midden. Ik vond het in ieder geval wel heel erg leuk.

Vandaag komt er eigenlijk doorlopend visite. Tussen half een en twee uur is het even rustig en zit ik in het RMcHuis het nieuws te kijken als Jur mij belt.
Milla is overleden. Stilte.

Na het gesprek met Jur zit ik in tuin en denk na over de impact die het daadwerkelijk overlijden van je kind op je heeft.
Als het zover is dat jij als ouder zegt: Kind, ga maar, je hoeft niet meer te lijden en geen pijn meer te hebben, dan is het echt tijd om los te laten. Bevrijding vol verdriet.
Dan krijg je je kind terug. Infusen weg, sondeslang weg. Je kunt het weer oppakken zoals je het het liefst wil. Je kind is weer kind. Maar de prijs is te hoog.

Als de volgende verjaarsvisite komt vertel ik wat er zojuist gebeurd is. 
Het is voor mij heel erg belangrijk.

Als het bezoekuur aangebroken is gaan we naar Marnix in het ziekenhuis. Daar krijg ik de gelegenheid om de moeder van Milla te condoleren en haar even vast te houden. Ook van Milla neem ik afscheid. Dit is heel onwerkelijk. Gelukkig is er op Milla's gezichtje rust te zien. Zij heeft haar sondeslangetje nog. Haar moeder zegt: Milla is met dat slangetje. Zo zal ze ook begraven worden. Het zijn persoonlijke beslissingen waarin je vrij bent je keuze te maken. Haar lieve Milla heeft al kanker vanaf dat ze vijf maanden oud is, ze heeft maar 20 maanden oud mogen worden. Ja, dan hoort dat slangetje bij Milla. Wat een enorm sterk en dapper meisje. En wat een sterke, positieve, nu intens verdrietige moeder.
Ik voel met haar mee, dit verdriet is diep.
Ze mogen Milla mee naar huis nemen. Weg van hier. De deur van dit spookhuis achter hen dichttrekken om nooit meer terug te komen.

Als je eenmaal de wereld van de kinderkanker bent binnengekomen is er geen ontsnapping meer mogelijk. Je bent met elkaar op een afdeling en of je wilt of niet; vreugde en verdriet worden gedeeld. Actief of passief, je krijgt het mee. Wat een rotplek.
Ook als het goed gaat met je kind zoals op dit moment in ons geval.
Marnix is ons wonder!

Deze verjaardag zal mij altijd bijblijven. Ieder jaar zal ik aan Milla denken en aan haar ouders.
Hoe gezellig het 's avonds ook nog wordt met veel visite. Milla en haar ouders laten mij niet los. Ik verwacht niet dat dat op korte termijn wel zal gebeuren. En dat is goed.

Lieve, lieve Milla, rust zacht dapper en mooi kind!