Donderdag 10 mei 2012

Vandaag hebben we een lekkere omrommeldag. We zijn druk aan het ruimen in huis want er komt uiteindelijk toch een tweeling bij. Genoeg rommel om naar de kringloop te brengen.
Met sommige spullen van mijn moeder heb ik moeite. Ik hield en houd zielsveel van haar. Maar ik durf te zeggen dat zij spullen met liefde zou wegdoen om ruimte te maken voor meer kleinkinderen. Helaas heeft mama Marnix nooit gekend. Zij is 21 maart 2007 overleden en Marnix is 28 juni 2009 geboren.

Marnix is helemaal top vandaag. Peuter 2.0 kan ik wel zeggen. Hij heeft praatjes, eetlust en een hele gezonde dosis ondeugd! Wat mooi dat dat kan. In die zin valt er vandaag niet veel te melden. Hij gaat bij de buren eten en valt daar moet kroepoek in de hand in slaap op de bank. dat verbaasd me niks, hij heeft gisteren en vandaag niet geslapen in de middag.
Jur haalt hem op en hij kan in een rechte lijn naar bed. Dat wil hij dan ook echt wel. Hij slaapt zo verder.

Vanavond las ik een blog over een jongetje van drie dat is overleden aan een hersentumor. En voor het eerst in maanden heb ik weer zitten huilen.
De moeder heeft het blog geschreven en waar ik zo bang voor ben heeft zij treffend onder woorden gebracht. Je kunt geen afscheid nemen van je kind, maar als het zover is moet je wel. Er is geen keuze. Niet één. Je moet.
Mijn ergste nachtmerrie is het sluiten van een kist waar je kind in ligt. Dat schrikbeeld achtervolgt me en steekt op de meest onmogelijke momenten de kop op. Dan komen er geen tranen maar een verstikkend gevoel van misselijkheid, zoals ik dat de eerste twee weken in het ziekenhuis ook heb gehad. Het laat zich slecht beschrijven, maar geloof me het is geen fijn gevoel. Wij zijn heel erg dankbaar en blij dat de prognose van Marnix is positieve zin is bijgesteld, maar we blijven reeël; we zijn niet uit de gevarenzone. We hebben tijd gekregen. En die benutten we met genieten. Oh ja, en opvoeden.