Gisteravond lag ik om een uur in bed en om zeven uur ging de wekker. Een korte, onrustige nacht.
Om tien uur hebben een afspraak op de afdeling verloskunde in het AMC. Er gaat een vriendin met mij mee en die blijft bij Marnix tijdens de afspraak zodat Jur met mij meekan. We zijn natuurlijk mobiel bereikbaar en in de buurt. Het is namelijk nog niet duidelijk of Marnix vandaag in de MRI gaat. Hij moet dus ook weer nuchter blijven. Moeilijk na gisteren.
Helaas is er voor de eerste keer flinke uitloop bij verloskunde. Als we aan de beurt zijn beginnen we met een groei-echo. De babies doen het goed. Zelfs baby B. Ze hebben evenveel vruchtwater wat erop duidt dat er bij baby B nierfunctie is. Opluchting.
Ook gaan ze zo goed als gelijk op in groei. De een heeft langere benen en de ander heeft een groter hoofd. Het is leuk om weer even naar ze te kijken. Ze liggen nog steeds een week voor op de groeicurve van een eenlingzwangerschap.
Na de echo volgt er weer een behoorlijke wachtperiode. Er loopt een verpleegkundige langs die vraagt of we wat willen drinken omdat we al zo lang zitten te wachten. Ik kan me niet meer inhouden: Nee, ik wil graag weg. Boven ligt mijn zoon met een hersentumor bij te komen van de spoedoperatie gisteren en te wachten op een mogelijke MRI.
Oh.... is de begrijpelijke reactie. Er wordt wat heen en weer gelopen en twee minuten later kunnen we naar binnen voor het intakegesprek. Normaliter duurt dat ongeveer twee uur. Nu wordt alles zo kort mogelijk gehouden en na een bloeddrukmeting en wat globale vragen staan we weer buiten. De volgende afspraken in te plannen.
Ik vind twee uur persoonlijk een beetje lang. Hoe veel je er ook over praat, die babies zitten er echt wel en ze komen er ook echt een keer uit. De standaard controles zijn voor mij afdoende. Mijn emoties deel ik met mijn naaste omgeving en niet met artsen.
Bovengekomen blijkt dat er twee artsen langs zijn geweest om Marnix te onderzoeken. Daar was Marnix het minder mee eens en er komt vanmiddag nog een arts terug.
Er is inmiddels geruild in de MRI afspraken. Onze afspraak van volgende week is geruild met iemand die voor morgen op het programma stond. Dus de MRI is morgen. Marnix mag de hele dag eten en drinken. En dat doet hij ook!
Hij is na de ingreep van gisteren opgeknapt. Hij loopt beter, praat beter en zit lekkerder in zijn vel. Gelukkig. Helaas bestaan zijn rugklachten nog steeds. Die worden dan ook erg serieus genomen. Bij een lichamelijk onderzoek geeft Marnix over het algemeen de gewenste antwoorden. Volgens mij omdat hij dan het idee heeft dat hij verder met rust gelaten wordt. Nu geeft hij bij het bevoelen van zijn rug duidelijk pijn aan. De verpleegster die er bij is en Marnix inmiddels ook goed kent beaamt mijn verhaal. Dat maakt het voor de onderzoekende arts wel duidelijk genoeg.
Ik blijf de rest van de middag tot vier uur. Dan val ik echt bijna om van de slaap en ga naar huis. Maar niet voordat Marnix eerst zijn fotomoment met mama heeft geeist van papa. Zie hier het resultaat:
Prachtige foto, Hera!
BeantwoordenVerwijderen