Maandag 9 juli 2012

The day after.
Jur en ik zijn allebei een beetje katerig. Acht maanden lang hebben we in spanning en onzekerheid naar Marnix' verjaardag toegeleefd en nu is het achter de rug. Het voelt als het beklimmen van een hoge berg. Dan heb je dat gedaan en dan? Naar beneden en verder met het dagelijks leven. Het voelt vreemd.

Vandaag is tevens de verjaardag van mijn moeder die 58 jaar geworden zou zijn. Helaas is ze zes jaar geleden plotseling overleden. Ik mis haar nog iedere dag. Maar ben ook blij (wat een raar woord in deze context) dat haar een hoop verdriet bespaard is gebleven. Als je kleinkind zó ziek is zie je ook je kind lijden en dat is dubbelop.

We zijn vandaag eigenlijk een beetje verdwaasd. We hebben niet verder durven denken dan deze verjaardag. De toekomst voor Marnix is zo onzeker. We hebben geen idee, geen houvast waar we aankomend jaar met hem naar op weg zijn. School? Of gaat hij dat niet redden? Het meest vervelende aan deze situatie is, dat niemand het weet. Ook de deskundigen doen geen uitspraken.
Wij weten het vandaag ook even niet. De dag gaat voorbij zonder zinnige invulling. We vinden het voor nu ook even niet nodig.

Morgen staat er weer een echo van de baby's in het AMC op het programma. Dit keer met een nefroloog (nierarts) en kinderuroloog erbij.
Vandaag ben ik 24 weken zwanger. Het voelt als 39 weken. Het valt me fysiek zwaar, zeker na een drukke dag als gisteren. Over het onderzoek en gesprek morgen heb ik gemengde gevoelens. Ik ben bang voor slecht nieuws, maar wil ook weten hoe het ervoor staat met baby B. Morgen weten we meer.

Er speelt op dit moment zoveel in ons leven. Zware vraagstukken en nog zwaardere beslissingen. Ik parkeer figuurlijk alles en haal het pas tevoorschijn als het nodig is. Eerder kan ik er niks mee behalve me heel erg druk maken en dat gaat ten koste van de kwaliteit van ons dagelijks leven. En dat is niet waar we zo ons best voor doen. Dus na vandaag gaan de schouders er weer onder en maken we iets van elke dag.