The day after.
De jongens worden vandaag lekker laat wakker. Dus ik ook. Eigenlijk wel erg wenselijk omdat ik sneller moe ben naarmate de zwangerschap vordert.
De cadeaus waar Marnix gisteren niet naar om heeft willen kijken zijn vandaag ineens erg leuk. Samen maken we de Bernard de Beer puzzel en spelen we met de duplo.
Gisteren was een superdag. Niks geen katerig gevoel of iets van dien aard. Maar eigenlijk nog steeds verbaasd dat we het gehaald hebben. Dat klinkt misschien raar. Maar gevoelsmatig heeft Marnix (en wij dus ook) een aantal maanden op death row gezeten. Alles wat er gebeurt is, is onwerkelijk. Zowel in negatieve als in positieve vorm. Zijn derde verjaardag dus ook. En die ligt nu, kalender technisch, achter ons. Wauw!
We doen het rustig aan vandaag. 's Morgens komen de buren op de koffie. Ze hebben hele leuke kleren voor Olav en Marnix gekocht. En wat ik daar het liefste aan vind is dat ze alle kledingstukken hebben getest op de halsopening. Zowel Olav als Marnix hebben een heel groot hoofd (is familiair, de klinisch geneticus heeft het nagemeten) en zelfs met sommige poloshirts is het wel eens worstelen. Bij Marnix geeft dat inmiddels de grootste problemen vanwege zijn Omaya en de sonde. Deze kledingstukken gaan gewoon passen. Hier is over nagedacht.
Met Marnix gaat het prima. Zelfs met de antibiotica waar hij eerder zo misselijk van was. Hij lijkt nu nergens last van te hebben.
Hij heeft deze kuur pas één keer gespuugd. Een nieuw record. Hij weet ons telkens weer te verbazen.
In de middag komt er een vriendin die ik erg graag wilde zien. Het is gezellig. Zoals altijd. De dag vliegt voorbij. De hele dag door hebben we een voldaan, tevreden en dankbaar gevoel.
Het is fijn om zo met elkaar te kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten