Wat een heerlijkheid zoals Marnix vanmorgen wakker is geworden. Tijdens een chemokuur! Vrolijk, ondernemend, met eetlust. Zo hoort ons kind te zijn, kind! In het ziekenhuis zien we hem nooit zo.
Gisteren bleek zijn kaliumgehalte weer veel te laag te zijn en de arts heeft een verdubbeling van de dosis voorgeschreven. Dat kan misselijkheid opwekken. Kaliumdrank is niet fijn. Maar de misselijkheid blijft gelukkig uit.
Vandaag gaat Jur met Marnix naar het ziekenhuis. Het is één van de lange dagen en het ziekenhuis is mij gisteren zwaar gevallen. Erg last van mijn rug. En dan is daar Jur die graag met Marnix meegaat. Ik ben blij met hem.
Omdat ik erg last heb van mijn rug wil het huishouden ook niet lukken zoals ik het zou willen. Zonder ook maar iets te hoeven vragen komt een goede vriendin helpen. Wat een zegen! Want hoe moeilijk ik het ook vind, ik heb even een handje extra nodig.
In het ziekenhuis loopt het vandaag allemaal niet al te soepel, helaas want daardoor zijn Marnix en Jur pas laat thuis. Kwart over acht komen ze aan. Marnix is moe, maar merkbaar blij dat hij thuis is. En dat ben ik ook!
Konden we maar iedere maand zo kuren. Maar goed, als dat zo zou zijn, dan zouden we de situatie nu ook niet zo waarderen. We zijn echt heel blij dat dit zo kan.
Morgen staat er nog een lange dag op het programma en dan nog een tweetal korte kuurdagen. Daarna nog drie dagen op en neer voor het aanprikken van de omaya. Deze kuur vliegt voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten