Vandaag riekt wel heel erg naar een "normaal" leven.
Marnix mag mee boodschappen doen. Meestal laten we hem thuis omdat hij vaak in aplasie is, maar ook omdat hij nogal temperamentvol is en enorm tekeer kan gaan als hij zijn zin niet krijgt. Boodschappen doen duurt dan heel lang, mama vergeet de helft en de gezelligheid is ver te zoeken. Denk hierbij aan een ritje in "Marketing" (zo noemen wij de hamster van AH), een autokarretje voor in de winkel, de plakjes worst die op zijn, ga zo maar door...
Vandaag sta ik stevig genoeg in mijn schoenen om de strijd aan te gaan. Wat blijkt? Het is niet nodig. Hij gedraagt zich keurig! De opvoeding begint zijn vruchten af te werpen. Volhouden dus.
Als we bij de visboer staan valt het me weer op dat eigenlijk iedereen wel naar Marnix kijkt. Langer dan gemiddeld. Ik begrijp dat. Marnix ziet er ook vreemd uit. Zeker zonder pet. Er zijn alleen dagen dat ik het beter kan hebben dan andere dagen. Vandaag til ik hem lekker op en probeer de rest even buiten te sluiten. Het werkt voor mij. En Marnix wil dan alleen maar knuffelen en kussen dus ik ben tevreden. Ik heb mijn negatieve gevoel om weten te zetten naar een positieve actie.
Nadat hij 's middags bij de buren is geweest valt hij in slaap op de bank en houdt dit tot ongeveer zes uur vol. Daarna is hij recalcitrant. Dus mag hij nog even met Manon mee. En dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Pas om half negen haal ik hem op.
Bij het wassen voor het slapen gaan maak ik zijn voetjes schoon en voor het eerst geeft hij duidelijk verbaal aan dat het hem zeer doet. Nondeju. Rotchemo. Hier kunnen we verder weinig aan doen. Dat hij onvast ter been is als gevolg van deze pijn is met fysiotherapie nog wel enigzins te ondervangen maar de zenuwpijn zelf niet of nauwelijks. Dat doet mij dan weer zeer.
Morgen is de laatste schooldag van Olav. Hij vind het zelf geweldig dat hij vakantie krijgt en ook wij kijken er erg naar uit. We vinden het prettig Olav om ons heen te hebben. Hoe vaker hoe liever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten