Zondag 29 juli 2012

Als ik wakker wordt na een onrustige slaap is mijn telefoon volgelopen. Waaronder een bericht van Jur met de vraag of ik wakker ben. Ja, antwoord ik terug. Hij belt vlot.
Hij heeft gisteravond rond half een nog bericht gehad over de CT scan. En het is geen leuk nieuws. Eén van de cystes is dusdanig volgelopen met vocht dat de druk in Marnix' hoofd hoog is. Hij is op de spoedlijst voor operatie geplaatst en er zal een MRI gemaakt worden van Marnix' rug. In afwachting van wat er komen gaat wordt hij nuchter gehouden. Jur is erg ontdaan. Hij heeft het bericht vannacht nog op facebook geplaatst en daarom is mijn telefoon volgelopen.

Olav ligt nog te slapen, hij weet van niks. Ik vind het niet leuk om als hij wakker wordt zijn dag zo om te gaan gooien. Vanwege de onzekerheid van de operatie lijkt het Jur en mij beter om hem ergens te laten logeren.
Als Olav wakker wordt vertel ik hem wat er aan de hand is. In eerste instantie wil hij helemaal niet logeren, hij wil thuisblijven. Begrijpelijk maar helaas onmogelijk. Hij kiest uiteindelijk voor zijn favoriete ooms. Ik verstuur direct een bericht om het te regelen. Ik hoef niet lang op antwoord te wachten: Olav mag altijd komen! Olav wil Marnix graag nog voor de operatie zien, na de operatie is hij bang dat hij niet meer durft, dus hij gaat later vandaag mee en wordt daar opgehaald.

Het bericht verspreidt zichzelf snel. Een vriendin komt voor vertrek naar het ziekenhuis even bij me. Dat doet me even goed. Het nieuws is namelijk ook bij mij ingeslagen en ik ben er een beetje verstrooid door.

Langzaamaan verzamel ik wat er nodig is in het ziekenhuis. Ondertussen belt Jur, hij heeft het advies van de verpleging gekregen om niet alleen te zijn wanneer Marnix opgehlaad wordt voor de operatie en MRI. Dus vertrekken Olav en ik vlot richting Amsterdam.

Daar aangekomen zijn de gordijnen dicht. Marnix kan slecht tegen licht en hoge geluiden. Olav kruipt even bij hem in bed. Gezellig.

Vanaf vanmorgen zes uur heeft Marnix niks meer te drinken gehad. Hij heeft gelukkig wel infuus. De sondevoeding is vannacht rond één uur al gestopt.
Bij vlagen vind hij het vreselijk dat hij niet mag eten en drinken. En naarmate de tijd verstrijkt neemt zijn onvrede toe. Heel begrijpelijk. Maar omdat de speodoperaties ook trauma's zijn, is het niet te plannen.

Om een heel vervelende middag heel kort te maken: pas om negen uur 's avonds vetrekken we naar de OK. Een MRI gaat vandaag niet door, die moet later gepland worden. Marnix is inmiddels in slaap. Om half tien gaat hij onder narcose. Dit is altijd een vreselijk moeilijk moment. Hem achterlaten bij een team van deskundigen die in zijn hoofd gaan opereren. Ook al is het dit keer alleen middels een klein gaatje in de schedel met een naald vocht weghalen. Het is een stuk heftiger dan een ingegroeide teennagel.

Een uurtje later belt de neurochirurg. De operatie is goed gegaan. De druk in het hoofd was hoog. Er was berekend dat de inhoud van de cyste 65 cc zou zijn, het is gelukt om er 55 cc uit te zuigen. Het zal Marnix een stuk schelen, hij gaat zich hoogstwaarschijnlijk lekkerder voelen.

Na dat telefoontje duurt het nog even voor we bij hem mogen op de verkoeverkamer. Als het verlossende bericht dan uiteindelijk komt zijn we al in de buurt en dus ook snel bij hem. Het is altijd confronterend om je kind zo te zien liggen. Al die machines, dat grote bed, een enorme bult warme dekens en ergens daartussen ligt onze Marnix.

 Een van de eerste dingen die hij vraagt is drinken. Eindelijk mogen we het hem geven. Dat voelt goed! Heel rustig aan komt hij steeds meer bij. Als we uiteindelijk weer op zijn kamertje zijn heeft hij weer praatjes. De plek op zijn hoofd doet hem wel zeer. En natuurlijk krabt hij eraan. Jur en de verpleging zijn er alert op.
Het is na twaalven als ik in de auto stap op weg naar huis. Het is een vreselijke dag geweest, maar de ingreep was noodzakelijk.