Dinsdag 20 maart 2012

Wat is er met ons leven gebeurd?
Ik voel me rot. Zit echt niet lekker in mijn vel en vraag me serieus af hoe dat komt? Objectief bezien misschien een beetje lachwekkend. Buitenstaanders kunnen me haarfijn vertellen dat het allemaal wel een "beetje veel" is. De grote ziekte van Marnix, de houding van Jur's werk en de teleurstelling die door familie veroorzaakt wordt.
Ja, dat is best veel. Maar 90% van de tijd voel ik me goed. Houd ik me staande en ben opgewekt en positief. Maar nu wil het allemaal niet.
Vanwege een diefstalgolf op de afdeling in Amsterdam besluit ik de foto's maar eens veilig te stellen. En dan stuit je op de visuele weergave van de afgelopen 5 maanden. En dat deed zeer aan de ene kant en het is mooi omdat heel erg duidelijk wordt welk een vooruitgang er geboekt is door de ingezette behandeling.
Ook merk ik dat er al veel is weggesptopt, mentaal gezien.

"s Middags ontstaat er verwarring in Amsterdam omdat er op de lijst met ontslagafspraken geen nieuwe chemokuur gepland staat voor de aankomende 5 weken (we kuren in een ritme van 4 weken). Maar wel op de maandag dat we een nieuwe kuur zouden verwachten een MRI. Hoe moet dit? En hoe zit het met de zouten? Er wordt geen natrium gegeven vandaag. Waarom is dat? Er komen vragen op die je niet wilt stellen.De zorgen en stress rijzen direct de pan uit. De enige oplossing is vlot naar de verpleging om duidelijkheid te vragen. Dus dat doet Jur en na een half uur komen er twee verpleegkundigen bij hem terug: de ontslagafsprakenlijst klopt niet en kan zo de prullenbak in. Zucht, opluchting. Wat zijn we eigenlijk labiel. Zonder dat je je daar van bewust bent.
Mijn flexibiliteit is voor een groot deel weg, door de onzekerheid ben ik gauw van het pad af. En moet herstellen als er niks aan de hand blijkt te zijn. Wat is er met me gebeurd? Zo ken ik mij niet.
Jur geeft aan beter in zijn vel te zitten en wil deze opname wel bij Marnix blijven. Oeps, ben ik dan wel een goede zorger voor Marnix? Dubbel gevoel. Ik weet dat het op het moment niet gaat maar ik wil wel. Ga ik me nog rotter voelen als ik niet bij Marnix ben? Ik voel me thuis ook rot.
Dat Jur en ik goed met elkaar kunnen praten en eerlijk zijn naar elkaar is een zegen. Geen schone schijn, je niet groter houden dan dat je daadwerkelijk bent.
Als 's avonds de breimeisjes komen heb ik het erover. Ze zijn een goed klankbord en zien ook dat het niet zo lekker gaat. Ik ga morgenmiddag naar Marnix en Jur met Olav en we blijven daar eten, dan ga ik met Olav terug naar Hoevelaken en kom vrijdagmorgen direct weer.

Morgen is mijn moeder precies 5 jaar overleden. Ik mis haar iedere dag.

Marnix op de IC na de bioptname, hij lachte voor het eerst in lange tijd weer