Vanmorgen bij het opstaan gelijk de thuiszorg gebeld. En wederom enorm goede service mogen ontvangen. Net als van de leverancier van de sondevoeding. Twee bedrijven die extreem hoog scoren waar het klantvriendelijkheid en service betreft.
Om kwart voor elf was er een mevrouw die de sonde heeft geplaatst. Voor het eerst stribbelde Marnix heel erg tegen. Een teken dat hij zich echt een stuk beter voelt en raakt aan een redelijk normale peutergesteldheid. Voor de mevrouw die de sonde moest inbrengen minder prettig maar voor mij een duidelijk teken.
En dan raak je aan de praat. Over Marnix' ziekte en de persoonlijke omstandigheden.
Dan is dit een bijna letterlijke weergave van het gesprek dat volgt:
"Gaat het goed met Marnix?"
"Naar omstandigheden wel, hij heeft veel last van de chemokuren"
"Hopen dan maar dat hij snel geneest"
"Die kans is erg klein, maar we gaan er wel voor!"
"Kun jij je werk nog wel doen?"
"Ik werkte als gastouder en dat kan nu niet meer, de situatie is te onzeker om op die wijze verantwoordelijkheden aan te gaan"
"Oh, maar je man werkt wel gewoon?"
"Eh, Jur's werkgever vond dat hij door de ziekte van Marnix niet volledig inzetbaar was en heeft hem geprobeerd te ontslaan. Dat mag niet en het lukt ook niet maar het is wel een steek in de rug als je al op de grond ligt en het brengt een hele hoop heisa met zich mee van advocaten en arbo-artsen. Hij is nu depressief en bij de psycholoog"
"En jullie familie, hebben jullie daar steun aan?"
"Nou, mijn ouders zijn er niet meer. Ik heb alleen nog een zus. Daar heb ik wel heel veel steun aan"
"En de familie van je man?"
"Nou, eh, die hebben ons voor de tweede keer in een moeilijke situatie laten vallen. Dit maal ten koste van hun kleinkinderen. Dus daar hebben we niks aan"
De stilte die dan valt is veelzeggend voor de niet-te-bevatten-situatie waarin wij zitten.
En dan kan ik gelukkig het gesprek beëindigen met:
"We hebben gelukkig een buitengewoon goed sociaal vangnet en staan er zeker niet alleen voor. Dat voelt goed. En de artsen doen hun uiterste best om Marnix en ons meer tijd te geven en daar genieten we van. Bij de pakken neer zitten kan altijd nog"
Vaak gaat zo iemand aangeslagen de deur uit.
Wij merken dat je als mens flexibeler bent dan je denkt. Omdat dit nu ons leven is, vinden wij het betrekkelijk "normaal" en kijken niet meer op van het verhaal dat wij met ons meedragen en schrijven naarmate de tijd verstrijkt. Mijn sympathie gaat dan altijd naar de tegenpartij die het verhaal aanhoort, die worden vaak erg verdrietig. Voor mij vind ik het niet meer erg. Het is zoals het is.
Wij hebben onszelf ook nooit "waarom-vragen" gesteld. Antwoorden krijg je niet en het is verspilde energie. Die kunnen we beter steken in lachen, genieten en plezier maken met onze jongens en elkaar.
Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Ik heb een andere definitie aan geluk gehangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten