Vandaag is een heerlijke dag. Je zou bijna vergeten dat Marnix een tumor heeft. Hij speelt en is vrolijk, zoals het hoort. Wil vanalles en gaat in de contramine zodra het woord nee valt.
Aan het einde van de middag de verjaardag van Marnix' grootste vriend. En het is heel erg gezellig. Hij heeft het naar zijn zin en wij ook. We blijven eten, Marnix eet natuurlijk alleen de plakjes worst die op tafel staan. Voor hem is dat genoeg.
Op terugweg in de auto zegt hij: was leuk! Dat herhaalt hij een paar keer. Hij vond het echt heel erg leuk. Voor de gastheer en voor ons op een opsteker.
Vaak vragen wij ons af of we niet meer met Marnix moeten ondernemen. Wij zijn eigenheimers, thuis hebben wij het echt naar ons zin. Maar moeten we er niet meer op uit? De kinderen zijn geen rennen en vliegen gewend. Ik heb me altijd erg gelukkig geprezen dat ik, als moeder, geen haast ken. Alles gaat in een rustig tempo. Moeten wij nu dan opeens naar de kinderboederij, de speeltuin en een verjaardag. Op één dag. Misschien omdat we niet zoveel tijd meer hebben. Maar worden de kinderen daar gelukkig van? Moeilijke vragen die we proberen te beantwoorden vanuit ons zicht op de kinderen en ons hart. Welke weg we ook bewandelen, het blijft zoeken. Acheraf zal blijken of we juist handelen. Voor nu zijn we blij met wat we hebben. En dat is al heel wat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten