Donderdag 22 maart 2012

De "chemo-soap" gaat verder.
Volgens onze informatie klopt het allemaal niet. Dus Jur is gisterennacht naar de verpleging gegaan omdat hij er niet van kon slapen. Wat gebeurt er toch? En waarom weten wij niks?
Vanmorgen laten de dienstdoende zaalartsen en de verpleging weten er druk mee te zijn. Er is echter nog geen spoor van de behandelend oncoloog. Jammer, want hij is de enige die die opheldering kan geven.
Er komt vandaag bezoek bij Jur en Marnix. Dat is prettig, zorgt ook voor afleiding.

Uiteindelijk belt Jur om half vijf. Ik ben dan met Olav bij mijn zus.
Jur zag de oncoloog op de gang en was klaar met de onzekerheid en heeft hem aangesproken.
Er schijnt een nieuw protocol te zijn omdat er nogal snel resistentie ontstaat voor de kuur die Marnix normaal gesproken twee keer achter elkaar krijgt. Dus wordt er nu gekuurd in een 1:1 ritme. Volgens de oncoloog had hij dat allemaal goed uitgelegd en begreep hij niet zo goed waar de verwarring vandaan kwam. Een echte arts...
Toen wij aan de verpleging meldden dat er iets niet klopte is er door hen actie ondernomen. Er zijn lijsten gekopieerd en aantekeningen gemaakt. Waarschijnlijk omdat de oncoloog het zo duidelijk had uitgelegd. Proef mijn sarcasme.
Zoals altijd is ons motto: de artsen hebben meerdere patiënten, maar wij hebben maar één Marnix. Daar zijn we erg zuinig op.
Het gaat er in dit soort situaties niet om wie gelijk heeft. Het gaat om Marnix.

Ik weet of niet of er een award voor vaders is, maar als die er is, dan moet Jur genomineerd worden. Wat heeft hij het geweldig gedaan in deze chaos. Ik ben apetrots op hem! En op Marnix.

We hopen morgen naar huis te gaan. Meer dan hopen is het nog niet. We zijn pas blij als we in de auto zitten, met het AMC alleen nog zichtbaar in de achteruitkijkspiegel.