Wat een nacht! Ik ben van kwart voor één tot half zeven rond de tien keer bij Marnix geweest. Het slapen wilde maar niet lukken. Allerhande kleine dingetjes, maar slapen ho maar.
Het is exact als de vorige kuur. De tweede nacht thuis geeft grote problemen. En met het ingaan van de zomertijd mis ik een uur. Dit jaar voel ik het echt. Zelfs in de kraamtijd hebben mijn jongens me nooit zo wakker gehouden.
Vandaag is Jur jarig. Het eerste wat Olav doet als Jur beneden komt is hem heel netjes feliciteren. Uit zich zelf. We zijn trots. Van Olav krijgt Jur een autotijdschrift en een echte mannenkaart. Met een laptop, een snelle auto en een biertje erop. Zelf uitgekozen.
marnix is ook wakker. En met wakker bedoel ik wakker. Ik heb soms de indruk dat er wat amfetaminen in zijn infuus hebben gezeten . Het is geen standaard chemo-patient. Hij is niet kaal, niet misselijk en niet moe. Alleen maar goed.
Er komt niet veel visite. Jur houdt er niet zo van om zijn verjaardag te vieren. Heeft niks te maken met nu, zo is Jur.
Aan het einde van de middag zit ik met mijn zus op de bank onder de veranda en we hebben goede gesprekken. Erg waardevol. Zij luistert en ik vertel. Ik kan steeds duidelijker vertellen. Ik vind het vooral heel erg moeilijk op het moment. Ik kan het onder woorden brengen en heb niet de neiging om me groter voor te doen dan ik ben. Winst?
Marnix slaapt ook nu niet overdag. We staan versteld. Hij blijft maar gaan en is ook aan het einde van de dag niet extreem moe. Hij wil gewoon niet naar bed. Maar om acht uur vinden wij het echt welletjes geweest. Morgen nog één keer de Omaya aanprikken in Amsterdam en dan hebben we echt even rust.
Al met al hebben we een fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten